Για περίπου μισό αιώνα ο Ριφάτ βρέθηκε στην εμπροσθοφυλακή της τουρκικής ποίησης. Από την έκδοση του Παράξενου [Garip, 1941], μαζί με τους Ορχάν Βελί Κανίκ και Μελίχ Τζεβντέτ Αντάι ― από τη γέννηση του ομώνυμου κινήματος και το βήμα έξω από τη συμβατική αυλή της οθωμανικής λογοτεχνίας ― από τις αράδες του Βελί στον πρόλογο-μανιφέστο: «Ο σύγχρονος ποιητής οφείλει να γράφει για τις μεγάλες μάζες. Το θέμα δεν είναι να υπερασπιστεί το γούστο τους, αλλά να ανακαλύψει την ποίηση που τους αρέσει και να τους την προσφέρει».

Η γλώσσα του Ριφάτ είναι αποφασισμένη: θα φέρει στο επίπεδο της τέχνης την ανεπιτήδευτη ευαισθησία και τον στοχασμό του καθημερινού ανθρώπου· όταν η γλώσσα του θα θυμηθεί τα χρόνια στο Παρίσι (τη δεκαετία του ’30) και θα θελήσει να δοκιμάσει τις δυνατότητες του υπερρεαλισμού στην τουρκική λαλιά· όταν η γλώσσα του θα χάσει κάτι από την κοινωνική της ακρίβεια ― ακόμη και τότε, η γλώσσα του δεν θα πάψει να επινοεί τον «παράξενο» κ. Οκτάι Ριφάτ που περπατάει στην αγορά: στο φως του απρόβλεπτου δημόσιου χώρου.

Τρώω το ψωμί, ενώ παρατηρώ τα άστρα,
και είμαι τόσο βαθιά στις σκέψεις μου χαμένος
που ακόμη κι εγώ τρελαίνομαι καμιά φορά
κι εκτός από το ψωμί καταβροχθίζω άστρα.