Τὸ βιβλίο τοῦτο ἐγκαινιάζει μία σειρὰ ἐκδόσεων τοῦ περιοδικοῦ ΚαραγκιοζοΛόγιον γιὰ τὸ θέατρο σκιῶν καὶ τὸν κόσμο του. Ἡ «Βιβλιοθήκη τοῦ καραγκιοζολόγιου» φιλοδοξεῖ νὰ προσφέρει ὅσο γίνεται κείμενα καὶ ὑλικὸ ποὺ νὰ φωτίζουν τὴν ζωή, τὴν τέχνη, τὶς ἐλπίδες καὶ ἀγωνίες τῶν ἀνθρώπων τοῦ θεάτρου σκιῶν ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τὶς μορφὲς τῆς Παραδοσιακῆς Τέχνης, σὲ συνάρτηση μὲ τὶς σημερινὲς καταστάσεις τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ.

Παράλληλα, τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ ἕνα ἔντυπο μνημόσυνο ἑνὸς ἀπὸ τοῦς πρωτομάστορες τῆς νεώτερης αὐτοσυνειδησίας μας, ποὺ πάσχισε στὴ ζωή του νὰ μαζέψει καὶ νὰ περισώσει ὅσες σκόρπιες καὶ περιφρονημένες ψηφίδες τῆς ταυτότητάς μας μποροῦσε. Μὲ πολὺ κόπο καὶ πολὺ μεράκι ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης ἔδωσε πολύ περισσότερα ἀπὸ ὅσα πῆρε, σημάδι αὐτό ἀτράνταχτο τῆς ἀξίας του.
Ἡ νουβέλλα «Τῆς τέχνης τὰ φαρμάκια», καρπὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Βλαχογιάννη γιὰ τὸν λαό μας καὶ τὴν τέχνη του, παρακολουθεῖ τὸν καραγκιοζοπαίχτη «Φούλια» (πρόκειται γιὰ τὸν Γιάννη Ρούλια, ποὺ ἔπαιζε στὴν Ἀθήνα, στὸ γύρισμα τοῦ 20οῦ αἰώνα), τὸν χάρτινο θίασό του καὶ τοὺς μικροὺς βοηθούς του, τὸν Ἀποφώρη, τὸν Βρακάκια καὶ τὸν Τσιμπλή.
Ἡ νουβέλλα γράφτηκε τὸ 1917, ἐκδόθηκε, ὅμως, γιὰ πρώτη φορὰ στὸ περιοδικὸ τῆς Ἑστίας τὸ 1943 (τεύχη 386, 387, 389), λίγα χρόνια πρὶν τὸν θάνατο τοῦ συγγραφέα του.
Τὸ βιβλίο περιλαμβάνει ἐκτενῆ εἰσαγωγὴ τοῦ Κώστα Καμαριάρη γιὰ τὸν Γιάννη Βλαχογιάννη καὶ μιὰ νεκρολογία τοῦ Γιάννη Ρούλια, ποὺ ἔγραψε καὶ δημοσίευσε στὴν ἐφημερίδα Σκρὶπ τὸ 1905 ὁ λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Ἡ εἰκονογράφηση ἔγινε ἀπὸ τὸν Νικόλα Δημητριάδη. Τὸ βιβλίο κλείνει μὲ ἕνα συνοπτικὸ γλωσσάρι λέξεων καὶ φράσεων.