…Η ψυχή της γυναίκας πορεύεται στα δάση των αιώνων και διαβαίνει μέσα από την ίδια σφιχτή πλέξη του μύθου της Περσεφήνειας. Στην πορεία της μεταμορφώνεται και είναι αναπόφευκτη η κάθοδός της στο σκοτάδι, αλλά και η επιστροφή της στον ήλιο. Επιβάλλεται κάποτε να απομακρυνθεί και να στερηθεί τη γονεϊκή φροντίδα για να στερεώσει καλύτερα την ύπαρξή της, αλλά και για να επιστρέφει πάντα σοφότερη. Δοξάζει τον έρωτα και αντιμετωπίζει τον δόλο. Άλλοτε παιδίσκη στέκεται με ανερμήνευτες βουλές στα χέρια της κι άλλοτε πάλι ώριμη γυναίκα κοιτάζει κατάματα τις φοβερές όψεις του Πλούτωνα. Η ψυχή της γυναίκας ανοίγει τα πολύτιμα δώρα της όποιας προδοσίας δέχθηκε και τα αποτιμά…