Μια ποιητική συλλογή για όσους, με ρομαντισμό και αφοσίωση, επενδύουν ακόμα στα παραδοσιακά ιδεώδη και μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο… Με λυρικές και ρεαλιστικές εικόνες, υπαρξιακές διερωτήσεις και πολιτικούς- κοινωνικούς προβληματισμούς, δίνεται ένα πνευματικό καλειδοσκόπιο που διαπερνά ολόκληρη την συλλογική πνευματική μας πορεία. Ένα έξοχο δείγμα τέχνης στα χνάρια της παράδοσης. Όπως αναφέρεται στο επίμετρο : «…Οι λέξεις είναι ο υμένας που δεν αφήνει την ζωή να διακοπεί, είναι το αγκωνάρι απ’ το οποίο κρατιόμαστε καθώς πλέουμε σε αυτόν τον σκοτεινό βαλτότοπο.  Η Τέχνη, ούτως ή άλλως, μιλάει για τα απεικάσματα. Μέσα όμως από το διαστατό δεικνύει το άχρονο. Υπερβαίνει την μορφή χωρίς να την αποδομεί ή να την εξαλείφει.  Η Παράδοση μας θάλπει σαν την φωτεινή ανταύγεια, σαν τον σπαρταριστό απόηχο της πρώτης ομιλίας. Είναι το στίγμα της οικειότητας, η εστία στην οποία κανείς πάντοτε επιστρέφει, το νοσταλγικό αγνάντεμα του μέλλοντος. Ο ατενής αναστοχασμός.  Η Παράδοση ανακαλύπτεται σαν μορφή, φτάνει σε μας μέσα από μορφές. Η Τέχνη περικλείει σε μορφές, πλαστουργεί επίσης μορφές. Εξ ου και η επιτελεστικότητα αμφότερων.  Μορφή θα πει «χώρος» όπως σημαίνεται στον «χρόνο». Έτσι, η μορφή δύναται να διαφυλάξει το μέλλον.  Μορφή θα πει ακεραιότητα και ομορφιά. Άρα εκκολάπτει το καθολικό. Έτσι, η μορφή δύναται να διαφυλάξει το μέλλον.  Μορφή θα πει σταθερότητα, συμμετρία, λογικότητα, ψαύση των οντολογικών συνιστωσών.  Επομένως, Τέχνη και Παράδοση λειτουργούν σωστικά για το παρόν, ελπιδοφόρα για το μέλλον. Τέχνη και Παράδοση αποσβήνουν την φθορά, αγγέλλουν την αθανασία.  Τέχνη και Παράδοση μοιράζονται και κοινωνούνται. Γι’ αυτό και επαληθεύονται. Αντιπαλεύουν την διάσπαση, την ρευστότητα, την σχετικότητα. Σμιλεύουν σε μια ολιστική προοπτική την συλλογικότητα. Χαρίζουν διιστορική συνοχή. Πληρότητα».