Ένας παλαίμαχος χειρουργός
αναπολεί τις δυo ζωές του·
πριν και μετά το «σημείο μηδέν».
Συντροφιά με τα όνειρα και τις αναμνήσεις του,
αντικρίζει μια αυλαία χωρίς χειροκρότημα.
Ο χρόνος που του έχει απομείνει περισσεύει.
Η δεύτερη ζωή του
δεν ήταν παρά μια παράταση χρόνου.

Το μοτίβο πάντοτε το ίδιο.

Ο γρίφος πάντοτε ο ίδιος:

Πώς θα προσπεράσω
τον κήπο που δε μένει ακίνητος·

πώς θα φτάσω στο χιονισμένο, μαγικό βουνό.

Κι η απάντηση πάντοτε η ίδια:

εσύ· το άγγιγμα του χεριού σου·

τα παιδιά μας – αυτά με μεγάλωναν,

αυτά με μεγάλωσαν.