Ἡ συγγραφέας Σταυρούλα Κατσιλομήτη, παραθέτει τήν προσωπική της μαρτυρία καί ὅ,τι ἀκριβῶς βίωσε κατά τά ἔτη 1917 - 1919 - 1922, ὅπως ἀναγράφεται στόν ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου της.
Ἡ μαρτυρία της εἶναι ἀφθόρμητη ἀλλά καί συγκρατημένη. Κατάγράφει τά γεγονότα μέ ἁπλότητα, χωρίς ὑπερβολές, συναισθηματική φόρτηση, φανατισμό. Φανερώνει τήν προσωπική καί οἰκογενειακή της συμπάθεια πρός τούς «ἄσπρους» ὅπως ἀναγράφει τόν τσαρικό στρατό, καί δέν κρύβει τήν ἐλπίδα της γιά σύντομη ἀνατροπή τῶν Μπολσεβίκων. Παρά τό γεγονός ὅτι προτιμοῦσε τό προηγούμενο καθεστώς, καθώς δέν εἶχε πολιτικές γνώσεις, οὔτε γνώριζε προσωπικά τίς ζυμώσεις πού συνέβαιναν, τόν ὑποκινούμενο ἀναβρασμό καί τίς πολιτικές ἀνακατατάξεις, ὑπέθετε μόνον ὅτι στήν ἐνδοχῶρα οἱ λαϊκές μάζες πεινοῦσαν καί ὑπέφεραν ἀπό τόν ἐμφύλιο πόλεμο γιά τήν ἐπικράτηση τῶν Λευκῶν ἤ τῶν Κόκκινων. Ἀντιλαμβανόταν πολύ καθαρά, ὅτι ὁ ἁπλός λαός δέν γνώριζε, οὔτε κατανοοῦσε ὅσα καινούργια ἄκουγε.
Ἀνῆκε σέ εὔπορη οἰκογένεια τῆς ἑλληνικῆς διασπορᾶς, πού μέ τήν τίμια ἐργασία τους εἶχαν προκόψει. Ἀγαποῦσε τήν χῶρα πού τούς φιλοξενοῦσε, τήν ἐκθειάζει συχνά διότι τούς δημιούργησε τίς προϋποθέσεις μιᾶς ἄνετης ζωῆς, μά πάντα στό μυαλό της, ἡ πραγματική της πατρίδα ἦταν ἡ Ἑλλάδα της, πού ἔφερε μέσα στήν ψυχή της μέ νοσταλγία καί ἀγάπη, ὡς γῆ τῆς ἐπαγγελίας.