Αυτός ο τόμος παρουσιάζει την γνώση στο γίγνεσθαί της. Η Φαινομενολογία του πνεύματος πρόκειται να αντικαταστήσει τις ψυχολογικές εξηγήσεις ή ακόμη τις αφηρημένες έρευνες για την θεμελίωση της γνώσης. Αυτή εξετάζει την προκαταρκτική διαδικασία που οδηγεί στην επιστήμη από μια άποψη, η οποία την καθιστά μια νέα, ενδιαφέρουσα επιστήμη, την πρώτη επιστήμη της Φιλοσοφίας. Εμπεριέχει τις διάφορες μορφές του πνεύματος ως εσωτερικούς σταθμούς της πορείας, μέσω της οποίας αυτό γίνεται καθαρή γνώση ή απόλυτο πνεύμα. Ο πλούτος των εμφανίσεων του πνεύματος, που εκ πρώτης όψεως παρουσιάζει εικόνα χάους, μπαίνει σε μια επιστημονική τάξη, η οποία τις παρουσιάζει σύμφωνα με την αναγκαιότητά τους και μέσα στην οποία οι ατελείς εμφανίσεις αποσυντίθενται και μεταβαίνουν σε ανώτερες, οι οποίες αποτελούν την προσεχή τους αλήθεια.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
1.Μια δοκιμή ανάγνωσης της Φαινομενολογίας
α) Εισαγωγική προσέγγιση
β) Η διαλεκτική της συνείδησης και της αυτοσυνείδησης
Α.Η διαλεκτική της συνείδησης
I. Αισθητήρια βεβαιότητα
II. Η κατ’ αίσθηση αντίληψη
III. Δύναμη και διάνοια
Β.Η διαλεκτική της αυτοσυνείδησης
IV. Η αλήθεια της βεβαιότητας και του ίδιου του εαυτού
2. Για την παρούσα μετάφραση
3. Βοηθητική βιβλιογραφία
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΝ
I. Το στοιχείο του αληθινόυ είναι η έννοια και η αυθεντική του μορφή είναι το επιστημονικό σύστημα. Η τωρινή κατάσταση του πνέυματος. Η αρχή δεν είναι η τελείωσή της, ενάντια στον φορμαλισμό
II. Το απόλυτο είναι υποκείμενο· και τι είναι αυτό. Το στοιχείο της γνώσης. Η ανύψωση σ’ αυτό το στοιχείο είναι η Φαινομενολογία του πνεύματος
III. Μετασχηματισμός του παραστημένου και οικείου σε σκέψεις, και μετά σε έννοιες. Ως ποιο σημείο η Φαινομενολογία του πνεύματος είναι αρνητική ή εμπεριέχει το εσφαλμένο. Ιστορική και μαθηματική αλήθεια. Η φύση της φιλοσοφικής αλήθειας και της μεθόδου της. Ενάντια στον σχηματικό φορμαλισμό.
IV. Αυτό που απαιτείται για τη σπουδή της φιλοσοφίας. Η αρνητική συμπεριφορά του συλλογιστικού στοχασμού· η θετική της συμπεριφορά· το υποκείμενό της. Το φιλοσοφείν υπό το πρίσμα της φύσης: ο κοινός νους και η ιδιοφυία. Συμπέρασμα: η σχέση του συγγραφέα με το κοινό
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
I. Η αισθητήρια βεβαιότητα, το Αυτό και το νομίζειν
II. Η κατ’ αίσθηση αντίληψη, το πράγμα και η αυταπάτη
III. Δύναμη και διάνοια, φαινόμενο και υπεραισθητός κόσμος
ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
IV. Η αλήθεια της βεβαιότητας του ίδιου του ευατού
Α. Ανεξαρτησία και εξάρτηση της αυτοσυνείδησης· κυριαρχία και δουλεία
Β. Ελευθερία της αυτοσυνείδησης· Στωικισμός, Σκεπτικισμός και η δυστυχής συνείδηση
Πίνακας όρων και εννοιών