Ο Γιάκομπσεν (1847-1885) υπήρξε στα τέλη του 19ου αιώνα ο αδιαμφισβήτητος «κυρίαρχος του στιλ» στη σκανδιναβική λογοτεχνία. Το ιδιαίτερο ύφος του επηρέασε όλη την επόμενη γενιά των Βορειοευρωπαίων συγγραφέων. Η βαθιά ψυχολογική εμβάθυνση στους χαρακτήρες του του χάρισε το χαρακτηρισμό του «μεγαλύτερου ψυχολόγου της νεότερης λογοτεχνίας», ενώ οι δυνατές περιγραφές του εκείνον του «μεγάλου ζωγράφου του πεζού λόγου».

Ο Rainer Maria Rilke, στα Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή, δήλωνε εκστασιασμένος πως δεν μπορούσε να αποχωριστεί τα έργα του Γιάκομπσεν, ενώ ο κατάλογος των λογοτεχνών που θαύμαζαν τον Δανό ομότεχνό τους είναι μακρύς: Theodore Fontane, Thomas Mann, Stefan George, Stefan Zweig, Robert Musil, D.H. Lawrence…

Η νουβέλα Μόγκενς θεωρείται το έργο που εισήγαγε το νατουραλισμό στη δανέζικη λογοτεχνία, σηματοδοτώντας τη στροφή προς το μοντέρνο και την αποκαθήλωση του ρομαντισμού ως κυρίαρχου ρεύματος.

Πρόκειται για ένα νατουραλιστικό παραμύθι με ευτυχές τέλος, τυλιγμένο σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων (οι ηχητικές και χρωματικές, «φωτογραφικές» περιγραφές του νερού, της φωτιάς, του ανέμου και των αντικειμένων θεωρούνται απαράμιλλες).

 Ο νεαρός Μόγκενς, πρωταγωνιστής της ιστορίας, εξελίσσεται πνευματικά μέσα από τον έρωτά του για τρεις γυναίκες, οι οποίες ενσαρκώνουν τρεις διαφορετικές βιοθεωρίες. Η κατάκτηση του έρωτα εμφανίζεται εν τέλει ως μια διαδικασία ολοκλήρωσης του εαυτού, που χαρίζει την ευδαιμονία χάρη στην επιστροφή στη φυσική, θετική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης.