«Πῶς μποροῦσε λοιπόν ὁ ἑλληνικός λαός νά μήν ἐξαναστή στίς ταπεινωτικές προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ Ἰταλοῦ; Ὁ λαός αὐτός δέν ἔμαθε νά τρώγη κολάφους καί νά σιωπᾶ. Ἔμαθε νά σηκώνη τό ἀνάστημά του πού κάθε ἴνα τοῦ φέρει τόν πολιτισμό τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό δεκάδων αἰώνων καί νά γυρεύη τό δίκιο του. Δέν λογάριασε ποτέ τοῦ ὑπεροχές ἐχθρικές, οὔτε καί ἀντίξοες περιστάσεις. Στάθηκε πάντα τοῦ ἀνδρικά. Ὁ λαός αὐτός ἔχει μέσα στήν ψυχή τοῦ τήν πίστι καί τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστόν τοῦ φραγγελίου, τόν δίκαιον, τόν ὁρμητικόν καί δέν θά στρέψη τήν ἀριστεράν παρειάν νά τοῦ δώσουν καί δεύτερο ράπισμα, ἀφοῦ μάλιστα ποτέ τοῦ δέν θά δεχθῆ τό πρώτον. Ὁ καλός Χριστός πού ἀγωνίστηκε γιά νά θεμελιώση μία δίκαια καί αἰώνια πίστι, θά βοηθήση καί τόν ἑλληνικό λαό νά στήση πάλι περίλαμπρα τρόπαια δόξης, ἀφοῦ ἀγωνίζεται τόν δίκαιον ἀγώνα τῆς διατηρήσεως ἐνός αἰωνίου πολιτισμοῦ. Μόνον ὅταν οἱ λαοί νοιώσουν βαθιά στήν ψυχή τούς τούς νόμους τῆς κοσμικῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης, τότε θ’ ἀκουσθῆ ἀληθινά ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καί γύρω μας: «Καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίαι!».

Σίτσα Καραϊσκάκη, 21 Δεκεμβρίου 1940