Ένας προκαθορισµένος θάνατος, µια παράξενη αινιγµατική δασκάλα, οι µαθητές της, η ναρκοµανής ερωµένη της, η µυστηριώδης µητέρα της, ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι µύησης, ένα διαβολικό σχέδιο και µια τροµερή κατάρα, παµπάλαια καραβάνια προδοµένων λεπρών, το εξωφρενικό παρελθόν και οι αιώνες του αίµατος, η αγάπη στο σούρουπο του κόσµου, ο άνεµος που σφυρίζει ανάµεσα στις αµυγδαλιές ενός µαγεµένου λόφου.
Το παρθενικό µυθιστόρηµα του Θανάση Τριαρίδη, δεκαοχτώ χρόνια µετά την πρώτη του κυκλοφορία, σε πέµπτη, οριστική έκδοση.
«[…] Η Δοµένικα Φραντζή αποτελεί εκδοχή της µοιραίας γυναίκας, µιας γυναίκας-δαίµονα, που προκαλεί την έκσταση. Έχει την οµορφιά της Μέδουσας η Δοµένικα, την οµορφιά του τροµερού και της θλίψης. […] Η ιστορία της Δοµένικας γίνεται ο µύθος της µύησης όχι µόνο στον έρωτα, αλλά και στην αφήγησή του, ένα ζοφερό παραµύθι της ερωτικής αφύπνισης µε έναν πρωτεϊκό ερωτισµό […]. Ο άνεµος σφυρίζει στην Κουπέλα είναι ένα µυθιστόρηµα που µε αφήγηση όχι µαγική, αλλά µαγεµένη, µυθοποιεί τη διαδικασία εκείνη που φτιάχνει κορµιά ερεθισµένα κι έτοιµα για την καταστροφή». Βαγγέλης Αθανασόπουλος, Ελευθεροτυπία
«[…] Ο Τριαρίδης έχει στήσει ένα δικό του σύµπαν. Ένα σύµπαν που χαρακτηρίζεται από µιαν άλλη άποψη για το τι µπορεί να είναι η παιδική ηλικία και η διαδικασία µύησης στην ωριµότητα και στα µεγάλα µυστήριά της — τον έρωτα και τον θάνατο. Το µυθιστόρηµα Ο άνεµος σφυρίζει στην Κουπέλα µας χάρισε ό,τι πιο ουσιαστικό µπορεί κανείς να περιµένει από έναν νέο συγγραφέα — ιδιότυπη και παρθένα ανάγνωση µιας περιοχής της ανθρώπινης πορείας». Μάνος Κοντολέων, Διαβάζω
«[…] Από τα βιβλία της πρόσφατης σοδειάς που δηλώνουν απροκάλυπτα ή και εµµέσως ότι ανήκουν στον µαγικό ρεαλισµό, το µυθιστόρηµα του Θ. Τριαρίδη νοµίζουµε πως συνιστά τη µάλλον υποσχόµενη προσέγγιση […]. Κάθε ύποπτη και ανόσια πράξη όµως θα πάρει στο παιδικό µυαλό τη µορφή µυστηριακής τελετουργίας, όταν η δασκάλα αρχίζει να τους αφηγείται την τροµερή ιστορία της ζωής της. […] Μια ιστορία γεµάτη έρωτα και θάνατο, όµοια σαγηνευτική µε τα παραµύθια που συνηθίζει να τους διαβάζει. Εξωφρενικές ιστορίες, χαλαρά δεµένες µεταξύ τους, που συναγωνίζονται σε ευρηµατικότητα, πνεύµατα του κακού, δαιµονισµένοι και πάσης φύσεως παγανιστικά στοιχεία δηµιουργούν τη ζητούµενη αίσθηση του αλλόκοτου και νοσηρού. Σαν να πρόκειται για ιεροτελεστία εξευµενισµού του επερχόµενου κακού, που επιτυγχάνεται µε τη συνεργία των παιδιών». Μάρη Θεοδοσοπούλου, Το Βήµα
«[…] Πολυσχιδές, πολυερµήνευτο και πολυπλόκαµο θα λέγαµε ότι είναι το µυθιστόρηµα-ποταµός του Θανάση Τριαρίδη. Στις σελίδες του συναγωνίζονται ως εσχάτων ο άκρατος αισθησιασµός, η απεριόριστη φαντασία, ο µαγεµένος ρεαλισµός, αλλά και η ανόθευτη αγάπη, οι αιώνες χυµένου αίµατος και τα φυλαχτά των ερωτηµατικών. Η αλήθεια είναι ότι ο Τριαρίδης και µε αυτό το µυθιστόρηµά του φέρνει νέον άνεµο στον χώρο της ελληνικής µυθοπλασίας της οποίας χαράσσει νέους δρόµους, σκάβοντας ταυτόχρονα νέους τάφους για το παλιό, πολυφορεµένο ελληνικό µυθιστόρηµα». Ντίνος Σιώτης, (Δε)κατα
«[…] Η µόνιµη συνύπαρξη πραγµατικού και φανταστικού κόσµου και η απίστευτη όσµωση ανάµεσα σε γεγονότα µιας διακριτικής καθηµερινότητας από τη µια και ενός µυθικού τοπίου από την άλλη, είναι βασικό χαρακτηριστικό όλων των σελίδων […]. Η καθηµερινή σχέση-µύηση των µαθητών µε τη δασκάλα τους στη µαγεία, βλέπε στα έγκατα της ζωής, είναι απ’ τις καλύτερες σελίδες αυτής της σύνθεσης, αυτής της εξωφρενικής σχέσης µαθητείας που µυεί από νωρίς τα παιδιά στη ζωή, στον έρωτα και στον θάνατο». Ισίδωρος Ζουργός, Ίνδικτος