«Αν πιστέψουμε την συνομολογημένη αμαρτία, που περιγράφει ο Borges στον Καθρέπτη και το Προσωπείο, οι λέξεις (έστω κάποιες λέξεις) επιτρέπουν στους ανθρώπους να γνωρίσουν την Ομορφιά. Μια μορφή εξιλέωσης για αυτήν την ανέλπιστη στιγμιαία πληρότητα είναι ίσως η επαν-επιστροφή στις ρωγμές, έστω κι αν στο Chiaroscuro επιτελείται με πολύ διαφορετικούς όρους από την πρώτη μου συλλογή… Το Chiaroscuro επιχειρεί μια (δειλή) συνομιλία με τον χρόνο, την απώλεια, τον έρωτα και κάποιες από τις συγκροτησιακές διαστάσεις αυτού που συχνά αποκαλούμε “ανθρώπινη ύπαρξη”… Ο χρόνος ενίοτε μάς ελεεί. Και όχι σπάνια μάς επιβαρύνει με προσωπικούς δαίμονες, για να απονευρώνει την ίδια του την ελεημοσύνη… Ώρα λοιπόν να (ξανα)συρθεί η κουρτίνα. Ξημερώνει άλλωστε».   Νίκος Παπαδάκης, Αντι-προλογικό

 «Η ποίηση του Νίκου Παπαδάκη δεν δραπετεύει στον άχωρο χώρο ή στην ουτοπία της ασύνορης περιήγησης. …Από την άλλη, η μορφή, το στυλ των ποιημάτων, αναδεικνύει τη μοναδικότητα της αφηγητικής οπτικής γωνίας του ποιητή. Το στυλ της ποίησης του Νίκου Παπαδάκη χαρακτηρίζεται από μία δραματική ένταση που δεν ολοκληρώνεται, που μένει μετέωρη και καλεί τον αναγνώστη να συμπληρώσει τον τελικό στίχο (ενός Μύθου που δεν θα τελειώσει ποτέ;). Η γοητεία των αποσιωπήσεων και των αποσιωπητικών… Αποθησαυρισμένη ζωή και γνώση, η οποία αναζητεί μέσω της ποίησης να συλλάβει το ανέκφραστο και να οραματισθεί την [αυτο]κάθαρση (βλ. ποίημα Sarastro). Το συναίσθημα κρύβεται πίσω από ελλειπτικές εκφορές, αλλά το νόημα και η πρόθεση παραμένουν σταθερά. Ανήκει ο Νίκος Παπαδάκης σε κάποια Σχολή, σε κάποια ποιητική Γενιά; Δεν είμαι ειδικός για ν’ απαντήσω. Πιστεύω όμως ότι το συμβολικό, αλληγορικό, οιονεί-μυστικιστικό στοιχείο ορισμένων ποιημάτων του, τον απομακρύνει από κάθε Παραδοσιακό σχήμα και τον εντάσσει σε μία αναπαραστατική [μετα]λειτουργία (ideational metafunction) της Ποίησης, στο Επέκεινα των ειδικών και γενικών κανόνων γραφής».     Γιάννης Πανούσης, «Δια-γνωστικόν», Πρόθεμα στο Βιβλίο