«Υφαίνω λόγια όπως πλέκουν οι κυρίες κασκόλ για τις ανάποδες μέρες του χειμώνα. Θα έχω χρώματα και ζεστά χνούδια να μ` ενοχλούν και να μου θυμίζουν με γαργαλητά πόσο τρελά σε αγάπησα χωμένη στα ψέματά σου μέχρι πνιγμού. Όμορφα αληθινά ψέματα που αναδύονταν, ανάγκη πάσα, από τα βάθη της δικής σου λαχτάρας και της δικής μου ανεμελιάς, αφού εμείς μόνο μέσα σε τούτα τα φανταστικά μας όρια ανασαίνουμε κι όλα τ` άλλα τα λέμε κάπως να συμβαδίζουμε με τον κόσμο, με τον ρυθμό του, αν και ακόμη βρισκόμαστε πίσω από το τεζάκι ενός καπηλειού στην Αγία Πρωτεύουσα μαζί με τον πατέρα Μαρμελάντωφ περιμένοντας να φανεί και η μικρή Σόνιεσκα, ή σ` ένα ξεχασμένο κι έρημο πια πεδίο παλιάς μάχης κοντά στη νεκρά θάλασσα, ή στη ρωγμή του τοίχου στο ξενοδοχείο Ιμαζιναίρ.»

Εικοσιτέσσερα μικρά πεζά και εννιά διηγήματα γραμμένα από το 1999 μέχρι το 2016, για τη ζωή, την ομορφιά, τα ζόρια, την αγάπη και τη χάρη.