Η Δήμητρα Κουβάτα Δίνει πνοή στα εμπράγματα δικαιώματα, ψυχή στα εγκαταλειμμένα αρχοντικά στις παρυφές της Θεσσαλονίκης, εξανθρωπίζει τον χρόνο, τον χώρο, τα χορταριασμένα παρτέρια, τη σύνταξη των φράσεων που γίνονται εικόνες ομιλούσες με ακρίβεια μικροχειρουργικής τοποθετημένες τη μια δίπλα στην άλλη: Οι λέξεις μου/ όταν σε συναντώ,/ μικρά παιδιά./ Πισωπατούν, δειλιάζουν./ Κρύβονται πίσω απ’ τη φούστα μου.// Και όταν γυρνάμε σπίτι μας,/ λιγάκι πριν τον ύπνο/ μονάχα τότε αναθαρρούν/ κι αρθρώνουνε λαλίστατες/ τα χρώματα,/ τις εποχές,/ την πρέπουσα τη σύνταξη / παιχνίδια/ και τραγούδια.// Και εγώ πάντα τις μαλώνω τρυφερά/ «Κάθε φορά τα ίδια». («Νήπιες λέξεις»)

Ένας θεμέλιος λίθος της ζωής τα λόγια της που ενώ εξαγνίζουν την ποιήτρια ταυτόχρονα μεταμορφώνουν σε μεγεθυντικούς καθρέφτες τη φωνή της αγγίζοντας βαθειά το νόημα της τέχνης και την ομορφιά των στιγμών της που καταχωνιάζονται μέσα της την ώρα που μεταμορφώνονται σε ονειρικές εικόνες του έξω κόσμου:

Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη

του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.

Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω, 

διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.

Η Δήμητρα Κουβάτα γεννἠθηκε το 1970 στο Βελεστίνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου και εργάζεται ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το Σκυλί δεμένο είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Ποιήματά της και μικρά πεζά έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.