Η ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε ακέραιο έναν τεράστιο πλούτο τόσο στον χώρο του λειτουργικού βίου και της πατερικής σκέψης όσο και στον χώρο της εκκλησιαστικής τέχνης. Γνωρίζουμε ότι η προσκύνηση των εικόνων κατέχει μια πολύ σημαντική θέση κι αυτό διότι η εικόνα δεν είναι μία απλή απεικόνιση ούτε μια διακόσμηση, ούτε ακόμα μια εικονογράφηση της αγίας Γραφής. Είναι κάτι περισσότερο: ισότιμη του ευαγγελικού μηνύματος, είναι ένα λατρευτικό σκεύος που συμμετέχει ολόκληρο στην λειτουργική ζωή. Έτσι εξηγείται η σπουδαιότητα που η Εκκλησία αποδίδει στην απεικόνιση, όχι σ’ οποιαδήποτε αναπαράσταση, αλλά στην συγκεκριμένη απεικόνιση, την οποία σμίλεψε στο πέρασμα της ιστορίας της, κατά την πάλη της εναντίον της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων, στην εικόνα που το τίμημά της ήταν το αίμα ενός μεγάλου αριθμού μαρτύρων και ομολογητών κατά την διάρκεια της εικονομαχικής περιόδου: στην ορθόδοξη εικόνα. […] […] Σκοπός αυτού του έργου είναι να κάνει γνωστή την εξέλιξη της εικόνας και του περιεχομένου της μέσα σε μια ιστορική προοπτική. Στο πρώτο του μέρος το βιβλίο συμπεριλαμβάνει το ουσιώδες, συντομεύοντας και αναμορφώνοντας την προηγούμενη γαλλική έκδοση (Παρίσι 1960) του βιβλίου με τίτλο «Δοκίμιο πάνω στην θεολογία της Εικόνας» και συνεχίζει μ’ ένα δεύτερο μέρος που πρωτοδημοσιεύθηκε ρωσικά, σε μορφή άρθρων στο περιοδικό «Αγγελιοφόρος της Εξαρχίας του Ρώσου Πατριάρχου στην δυτική Ευρώπη».