Το βιβλίο αυτό επικεντρώνεται στη μελέτη παλιότερων έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας (12ος αι.-1669), τα οποία μιλούν για τις αρετές των ανθρώπων με τρόπο διδακτικό, σατιρικό ή περιπετειώδη. Ο διπλός τίτλος, Τα μη του Έρωτα. Virtù persensi, αναφέρεται αντιθετικά στις αρετές που είναι δύσκολο να εφαρμοστούν στην καθημερινή ζωή, μιας και οι σωματικές αισθήσεις και τα πάθη κυβερνούν τον άνθρωπο‧ από την άλλη, στις αρετές εκείνες που οξύνουν τις αισθήσεις μας ώστε να χαιρόμαστε τον όμορφο κόσμο που δημιούργησε ο Θεός. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε κείμενα  σαν τον Απόκοπο του Μπεργαδή (15ος αι.), ενώ στην πρώτη, κείμενα όπως τα ανώνυμα Συναξάριον και Έπαινος των γυναικών (15ος αι.). Σε όλα τα κείμενα, πάντως, της πρώιμης λογοτεχνίας, που είναι γραμμένα σε δημώδη γλώσσα και απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό αναγνωστών/ακροατών, τονίζεται η αδυναμία των γυναικών να δαμάσουν τα πάθη τους‧ όπως λέει κι ο ανώνυμος ποιητής του Επαίνου, τη γυναίκα μόνο αν την κλείσεις σε ένα σεντούκι και μείνεις άγρυπνος δίπλα της, μέρα νύχτα να τη φυλάς, ίσως τότε μόνο μπορείς να την ελέγξεις.

Η συγγραφέας, πανεπιστημιακή καθηγήτρια της Νεοελληνικής Φιλολογίας, διαβάζει εδώ τη δημώδη λογοτεχνία με γνώση των  πηγών, από τις οποίες αυτή αντλεί, και  διερευνά τα μέσα που αξιοποιεί ο παλιός δημιουργός προκειμένου να επιτύχει την άμεση επικοινωνία και ανταπόκριση των αναγνωστών του‧ κάτι που παραμένει ζητούμενο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.