Σάββατο πρωί και μόλις κυκλοφόρησε η είδηση, τα τηλέφωνα στην Αθήνα είχανε πάρει φωτιά. Στα περίπτερα οι εφημερίδες κρέμονταν ανοιχτές, κρατημένες με δυο μανταλάκια από τις άκρες τους, για να φαίνεται ολοκάθαρα το πρωτοσέλιδό τους με τη φωτογραφία, και από κάτω, με τεράστια γράμματα, λεζάντες του είδους που συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις όπως, «Είπαν πως η Αστυνομία θα προχωρήσει σε συλλήψεις» και, «Λύθηκε το μυστήριο του φόνου της Αρναούτη στο Χαλάνδρι;» και ακόμα, σε κάποιες φυλλάδες, προκλητικά, η ερώτηση, «Ξέρουνε τώρα τι κάνουν ή θα μας πούνε πάλι πως έκαναν λάθος;».

Αθήνα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Το χρήμα ρέει, χρήμα άφθονο που, σε αντίθεση με το παρελθόν, είναι κατά το πλείστον ουρανοκατέβατο. Μια κοινωνία που όζει στερημένη παντελώς μνήμης, μια κοινωνία που θεωρεί ότι η ιστορία εκκινεί και σχεδόν εξαντλείται στον Εμφύλιο. Μια κοινωνία που δεν προοιωνίζεται το μέλλον και παρακολουθεί τις εξελίξεις παθητικά· άνθρωποι εγκλωβισμένοι στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους —μικρών ή μεγάλων, αδιάφορο, στον κόσμο τους όμως—, μέχρι την ώρα που η μοίρα αποφασίζει την «εικονική τους πραγματικότητα» να τη μετατρέψει, απαλείφοντας απλώς το «εικονική».