Ουτοπία / έχω ένα όνειρο

Κι ως οι αυγές λιγώνουν στα επινίκια νύχτας και
οι ζεστές μέρες μισεύουν στων ανέμων το μεθύσι,
μια ευχή μονάχα κάνω.
Γίγαντα αντρειωμένο τον ξανοίγω τον δεσμό μας,
στο χάσιμο του ΕΓΩ!
Και του ΕΜΕΙΣ η υπόσταση, σκυταλοδρόμος ακούραστος,
να παίρνει τη ρεβάνς στις σχέσεις.
Τα σκοτεινά δωμάτια ν’ αερίσει η αυριανή παρέα
και νέα τραγούδια να ζωντανέψουν σοβάδες
και κουφώματα χάρβαλα.
Να κάμει φιλιά το ξέφτι του πόνου με της ψυχής το ντέρτι
κι ο ξένος ομοαίματος να ζυγώσει –
κοινή τράπεζα και θεία μεταλαβιά το ΕΝΑ!
Έτσι ονειρεύομαι κόσμο μυστικό, σε φύλλα κρυφά κι απόσκια.
Μ’ ένα όνειρο αληθινό καρτερώ
του θερισμού το δρεπάνι να αγγίξει τον Άτλαντα.
Και μ’ ανάσα κι αναστεναγμό –χαλάλι η ζήση– του Άδη τις καστρόπορτες θαρρετά ν’ αντικρύσω.
Μάγισσας γέννα και πατρίδα μου οι βροχές!