Το δίλημμα που θέτει η αμφισβήτηση των εμβολίων στην Πολιτεία είναι εάν θα έπρεπε ή όχι να προβλέπει ως υποχρεωτικό τον εμβολιασμό του πληθυσμού για την κάλυψή του από τις σοβαρότερες μεταδοτικές ασθένειες. Η λύση στο πρόβλημα αυτό δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί να δοθεί με την απλή προσφυγή στην αρχή της αυτονομίας. Και αυτό, όχι μόνο επειδή ο εμβολιασμός πραγματοποιείται κατά κανόνα σε ανηλίκους και άρα απαιτείται η συναίνεση των ασκούντων τη γονική μέριμνα, αλλά κυρίως επειδή τα επιδιωκόμενα οφέλη δεν αφορούν αποκλειστικά τα πρόσωπα που εμβολιάζονται, αλλά και το κοινωνικό σύνολο: η επίτευξη μεγάλης εμβολιαστικής κάλυψης αποτρέπει τον κίνδυνο εκδήλωσης επιδημιών στο γενικό πληθυσμό. Η απόφαση των γονέων για τον εμβολιασμό των παιδιών δεν είναι λοιπόν άμοιρη συνεπειών για τη δημόσια υγεία.
Οι εισηγήσεις που δημοσιεύονται στον τόμο αυτό, φωτίζουν τις σημαντικότερες ιατρικές, κοινωνικές και νομικές πτυχές του προβληματισμού, και περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζει ο Έλληνας νομοθέτης τον εμβολιασμό των μαθητών.