Ο Χέγκελ έχει απορριφτεί ως αντιδραστικός και έτσι το έμβλημα του επαναστατικού εγελιανισμού το διεκδικούσε μέχρι σήμερα ο μαρξισμός. Καμία όμως από αυτές τις διανοητικές εικόνες δεν επαρκεί για τη συνείδησή μας. Η δική μας αντίληψη για τον αναρχισμό ως την έκφραση, ή καλύτερα την πιο αληθινή έκφραση, του εγελιανισμού είναι καταλληλότερη για τη σημερινή εποχή, εντούτοις αποτελεί μια άποψη που δεν απέκτησε ποτέ δημοτικότητα. [...]

Ενδεχομένως, φυσικά, το εν λόγω έργο να μοιάζει –και να είναι υπό μία ορισμένη έννοια– πολεμικό απέναντι στους κύριους τρόπους ερμηνείας του Χέγκελ, οι οποίοι εδράζονται στις παραδόσεις είτε της αντίδρασης είτε του μαρξισμού. Εντούτοις, ο αναρχισμός επιτρέπεται να ασκεί κριτική στους αντιπάλους του, όπως άλλωστε έχει κάνει στο παρελθόν με εντυπωσιακή σαφήνεια. Μολοντούτο, μόνο σήμερα συνειδητοποιεί τον πραγματικό του πλούτο και συναισθάνεται το πραγματικό του ανάστημα. Έτσι, συνειδητοποιεί ότι εκείνος κραδαίνει το λάβαρο της φιλοσοφίας, μιας και ο μαρξισμός έχει εγκαταλειφθεί από αυτό το Πνεύμα. [...]

Ο Χέγκελ είναι όχι μόνο επαναστάτης –πράγμα που πολλοί έχουν υποστηρίξει, με μονόπλευρο τρόπο– αλλά και αναρχικός. Η σημερινή εποχή της ανανεωμένης επανάστασης είναι η αποκάλυψη του εγελιανισμού στην πραγματική μορφή του.  Φυσικά, με τέτοιες προτάσεις, το έργο μας δεν μπορεί παρά να είναι σκανδαλώδες. Θα δούμε όμως ότι όσα περιέχονται σε αυτό τον τόμο είναι σκανδαλώδη μόνο επειδή είναι η αλήθεια μιας σκανδαλώδους εποχής που αρνείται την ίδια την εμπειρία της. Με άλλα λόγια: τίποτα δεν έχει χαθεί, τα πάντα έχουν διατηρηθεί…