Ήταν μια ζωγραφιά… Είχα ζωγραφίσει δάκρυα… Τα δάκρυα της γυναίκας που χόρτασε την πείνα των ανθρώπων… Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να ζωγραφίσεις δάκρυα.

«Το Lacrimosa ή το απέπρωτο είναι ένα “έργο” για το οποίο, πέρα από σκηνοθέτες και ηθοποιούς, ο ενδεχόμενος θεατής πρέπει να αποφασίσει κι αυτός για αρκετά. Από τα πιο προφανή (ποιοι είναι αυτοί που βλέπει, τι είναι αυτοί που βλέπει) μέχρι τα πιο άδηλα (αν οι δυο πρωταγωνιστές δακρύζουν στ’ αλήθεια ή αν στ’ αλήθεια αγγίζουν ο ένας τον λαιμό του άλλου). Τούτες οι ερωτήσεις μού μοιάζουν πολύ σημαντικές – θαρρείς από τις αποφάσεις των θεατών να εξαρτώνται οι αποφάσεις των ηρώων.

Το μόνο σταθερό δεδομένο (η μόνη βεβαιότητα η οποία θα ήθελα με κάποιο τρόπο να παρασταθεί πάνω στη σκηνή ως αδιασάλευτη και μη αμφισβητήσιμη συνθήκη) είναι η Σχισμή. Αυτό (αυτή) ας είναι το ακίνητο σημείο του περιστρεφόμενου κόσμου».

Θανάσης Τριαρίδης

 (από το σημείωμα του συγγραφέα στην έκδοση)