Αν το καλοσκεφτεί κανείς, όσα ακολουθούν θα μπορούσαν να είναι τα νέα του κόσμου που μας περιβάλλει, αν ο ανύποπτος τηλεθεατής πέταγε την τηλεόραση έξω από το παράθυρο κι έμενε ακίνητος στον καναπέ, παρατηρώντας προσεκτικά τον ξεφτισμένο τοίχο απέναντί του μέχρι να κλείσουν τα μάτια του από την κούραση της απραξίας.


Νέα του χθες, του αύριο κι ορισμένα απ` αυτά του ποτέ, που δεν έγιναν αναντίρρητη πραγματικότητα από σύμπτωση ή ίσως απλώς διέλαθαν και κινδυνεύουν να χαθούν για πάντα απ` όλους, αφού κανείς δεν τους έδωσε σημασία την κρίσιμη στιγμή. Και για τους λάτρεις της συνωμοσιολογίας, νέα από γεγονότα που συνέβησαν κάτω από τη μύτη τους, αλλά απεκρύβησαν, αφού κρίθηκε από σκοτεινούς μηχανισμούς ότι θα ήταν καλύτερο να μην γίνουν ποτέ γνωστά στο κοινό.


Δεν παύουν όμως να είναι ολοζώντανες καταγραφές γεγονότων της δυνητικά αληθινής ζωής μέσω ενός άλλου παράλληλου κόσμου.


Αν απαλειφθεί ο χρόνος από την καταγραφή των στιγμών που χάνονται, όλα γίνονται πιο απλά. Οι αιώνες συνδέονται σαν χάντρες του ίδιου κομπολογιού.


Αυτό το κομπολόι το λένε Ζωή. (Λίγο πριν ξεκινήσουν τα νέα...)