Στη βάση του τραγικού μύθου στις Βάκχες του Ευριπίδη υπάρχει ένας αγώνας  κυριαρχίας μεταξύ δύο ισχυρών ανδρών. Ο Πενθέας και ο Διόνυσος μάχονται σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας. Ο θεός εμπλέκεται σ’ αυτό από διπλή τιμωρητική διάθεση. Θέλει να τιμωρήσει τις κόρες του Κάδμου που συκοφάντησαν τη μάνα του θεού. Θέλει να τιμωρήσει τον εξάδελφό του Πενθέα πού, ως άρχοντας της Θήβας, αντιστέκεται στην εισαγωγή της διονυσιακής λατρείας στη Θήβα. Όσο ο Πενθέας αρνείται να μυηθεί στη νέα λατρεία και δεν διαβάζει τα «δεικνύμενα», ο θεός υποχρεώνεται να απαντήσει στην άρνηση και να καταδείξει με «δρώμενα» την τρομακτική ισχύ του. Ο Πενθέας ενδίδει στον πειρασμό του γυναικείου μαιναδικού θεάματος, δήθεν για να κατανοήσει τα ακατανόητα της έκστασης, να μετατρέψει το βλέμμα σε «γνώση», ώστε να εξασφαλίσει την κατανόηση του έτερου. Και έτσι παραδίδεται ως ανάλωμα βακχικόν στο σπαραγμό, δηλαδή στον τρόπο που αποδομεί το εν και πολλαπλασιάζει τα μέρη του, που σπαράζει το σώμα και διαμοιράζει τα μέλη του. Η Αγαύη γίνεται το βλέμμα που προκλήθηκε να δώσει τα μάτια της στον καθρέφτη για να δει ο Πενθέας τον σπαραγμό και το διαμοιρασμό του…