Η Στέλλα Βοσκαρίδου-Οικονόμου έχει γράψει τον ειδικό, Εθνικό Ύμνο της Κύπρου. Διαφέρει από εκείνον του Σολωμού επειδή σε πρώτη, άμεση πρόσληψη είναι της αλύτρωτης Κύπρου ο Ύμνος και όχι της απελευθερωμένης, είναι της σκλαβιάς της, των δοκιμασιών και των μαρτυρίων της το εικόνισμα. Κι ακόμα ορθότερα, θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν έγραψε καθόλου έναν νέο αλλά, κατά κάποιον τρόπο, τον προηγούμενο, το θεμέλιο εκείνου του Σολωμού, στο ίδιο υψηλό επίπεδο έμπνευσης και εκτέλεσης. Στην ουσία συμπληρώνει τον Ύμνο του Σολωμού, τον ανακαινίζει και τον εκσυγχρονίζει, ώστε τώρα να γίνεται ακόμα πιο προσιτός στις νεότερες γενιές, που δείχνουν να χάνουν τον λογαριασμό μέσα στον μεταμοντέρνο, παγκοσμιοποιημένο κυκεώνα της αμνησίας. Επικυρώνει την αναγκαιότητα και το πολυσήμαντο της «κόψης του σπαθιού της τρομερής», που «με βία μετράει τη γη».