Η μελέτη αυτή διαπιστώνει ότι η ποιητική φωνή της Μάτσης Χατζηλαζάρου δυναμώνει στο πέρασμα του χρόνου, καθώς υποδηλώνει ένα ταξίδι στην αισθαντικότητα, στο φαντασιακό τοπίο του πάθους και στα ψιθυριστά αλλά συγχρόνως και σπαραχτικά λόγια του έρωτα… Πρόκειται για μια πορεία που τα φώτα της δυναμώνουν όταν τα αισθήματα αναζωπυρώνονται, όταν η εγκατάλειψη μεταλλάσσει την οδύνη της σε ύμνο τη στιγμή που η συνειδητοποίηση του μεγαλείου του έρωτα παίρνει την μορφή του πένθους. Λέξεις δυνατές, εικόνες γεμάτες από νοσταλγία για αυτό που πρόκειται να συμβεί, συναισθήματα που σκοτεινιάζουν από την εγκατάλειψη αλλά που την ίδια ώρα εκρήγνυνται σαν τα πυροτεχνήματα μιας προσμονής που οφείλει να εμφανιστεί. Η ποίηση της Μάτσης Χατζηλαζάρου δεν ανήκει σε κανένα ρεύμα, δεν έχει τα χαρακτηριστικά καμιάς φιλολογικής κατάταξης. Υπάρχει, όπως υπάρχει ο έρωτας, συμβαίνει, όπως συμβαίνει και η έκρηξη του πάθους, βιώνεται, όπως βιώνεται και η συγκίνηση του πρωτοεμφανιζόμενου θαύματος. Μια αθώα ποιητική παρουσία, μια ειλικρινής δίχως όρια κατάθεση ψυχής.