ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Άυλα πρόσωπα λαξεμένα στους βράχους,

άπονη η ζωή στα κατάρτια του ανέμου.

Θολά τα πρωινά κι οι βράχοι σκληροί.

Πληγώνουν!

Ψυχές σκαρφαλωμένες στη μοίρα

ισορροπούν σε μια χούφτα ήλιο,

αγωνίζονται με το άπιαστο.

Κανείς ποτέ δεν έμαθε τον πόνο της αγάπης τους,

οι θύελλες σφυρίζουν.

Χιλιάδες βράχοι ανθρωπόμορφοι

αναμετριούνται με την άβυσσο,

παλεύουν οι αντρειωμένοι με τα κορμιά τους.

Πόσος πόνος να χαράξουν τη μορφή τους,

να κερδίσουν μια πατρίδα.

Σκληρός ο αγώνας,

η πέτρινη σάρκα πονά.

Κι οι βράχοι μαλακώνουν απ’ τη θλίψη τους,

τ’ αγέρι θρηνεί σπαρακτικά.

Βλέφαρα γερτά λαξεμένα στους βράχους,

αθάνατα, σιωπηλά γλυπτά.