Tελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι;
Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου.
Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε…

Σκοτεινοί άνθρωποι, με λαμπρό όμως έργο: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Λαπαθιώτης, Artaud, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον, αφού οι ίδιοι –τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία πλέον δεν φοβόταν να ακροβατεί μεταξύ κολάσεως και παραδείσου.

Η ανθολογία αυτή αποτελεί ένα μικρό μα αντιπροσωπευτικό μέρος του πλούτου αυτών των ποιητών, που σημάδεψαν και κατηύθυναν το έργο ενός μεγάλου αριθμού νεότερων, που δεν φοβήθηκαν τις λέξεις αλλά ούτε και το θάνατο, αφού επέλεξαν να τον κάνουν  σύμμαχό τους για να περάσουν στην αιωνιότητα…

Αυτό που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι απλά ένα βιβλίο, είναι κάποιες απόκοσμες φωνές που μόλις φτάσουν στα αυτιά σου δεν μπορείς παρά να τις ερωτευτείς.

«Σκέφτομαι τον εαυτό μου στην κόλαση, άρα είμαι εκεί» – Arthur Rimbaud