Στο «καταφύγιο», κοντά στο τριζοβόληµα της φωτιάς, στον ήχο της βροχής και στης άνοιξης τις αύρες, ανδρώθηκε η φιλία του Μητροπολίτη Νικόλαου µε τον άθεο µηχανικό Κορνήλιο Βερόνη, µια καθαρή συναναστροφή, απαλλαγµένη από µικρότητες και φθηνές παραστάσεις αποκριάτικου βίου. Σε πλούσιο αφηγηµατικό χρόνο, µε εικονοπλασία επενδεδυµένη µε βάθος πνευµατικό, µια δικαστής κάνει βουτιά στα άδυτα του συναισθήµατος, εµπλέκοντας στον παράξενο έρωτα τον κραταιό Μητροπολίτη ο οποίος καταφεύγει –κατά την ανατρεπτική τους συµπόρευση– στις άγνωστες συµπαντικές στιγµές του Ιησού και της Μαγδαληνής που αναδύονται µέσα από τα µυστικά Τετράδια του γερο-Πιτσιρίκου.

Τετράδιο τέταρτο, σελίδα τριάντα µία: Είχαν αποµακρυνθεί… «Γιατί, Κύριέ µου, αφήνεις να Σε σταυρώσουν;» ψιθύρισε µε απόγνωση. «Τυπώνω Μαρία στο σώµα µου αυτά που δεν λέγονται». «Και τι θα κερδίσεις, Βασιλιά µου;» «Πολλές φορές Μαρία, δεν έχει σηµασία πόσα κέρδισες, αλλά πόσα δεν έχασες. Κι εγώ ετοιµάστηκα για να τα δώσω όλα. Στύβω τις πέτρες και µατώνω»…

Η Άσπεργκερ αδελφή του Μητροπολίτη, αµείλικτα προκλητική, δηλώνει παρούσα και πλέκει στον κόσµο της το όνειρο µε την πραγµατικότητα, µε απεγνωσµένη γενναιότητα και µε πολεµική διάθεση ενάντια στην ανθρώπινη αλλοτρίωση. Και ο συγγραφικός προβολέας ανάβει, για να φωτίσει την Ψυχανάλυση παράλληλα και τη ζωή των άλλων ολοζώντανων χαρακτήρων, που υπόσχονται να µιλήσουν σε συλλεκτικές στιγµές, να ανατρέψουν βεβαιότητες, να υποτάξουν τις εκατονταρχίες του ψεύδους και να αφήσουν τη βροχή να συνοδεύει το παράπονό τους.

«Μέσα στην ατµόσφαιρα που δηµιουργείται από την ορµή της επαφής ανάµεσα στην ιερότητα και τον αισθησιασµό, ο άντρας, από τον χώρο της εκκλησίας, και η γυναίκα, λειτουργός της δικαιοσύνης, αισθάνονται τον έρωτά τους να φλέγεται αλλά και να εξυψώνεται καθώς ανασαίνει τα ίχνη του µυστηρίου που αναδύεται από τη θέρµη της συνάντησης µεταξύ του Ιησού και της Μαγδαληνής. Το γενναίο ζευγάρι αγγίζεται ολοένα µε το συνταρακτικό του αρχέτυπο, και η ιστορία τους µας συνεπαίρνει καθώς η τέχνη του Χαλκίτη την οδηγεί µε σοφία και πάθος από τα εξωτερικά τοπία της στα άδυτα του σύµπαντος και της καρδιάς µας.»

Παναγιώτης Δόικος,
Αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας,
Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης