Η θρυλούμενη αγάπη των Ελλήνων για την Παιδεία είναι μύθος- οι φοιτητές στην πλειονότητά τους είναι κληρονόμοι, του πολιτισμικού και συμβολικού κεφαλαίου των γονιών τους΄οι απόφοιτοι στρέφονται κυρίως στο κράτος , αλλά ποτέ δεν συγκρότησαν μια γραειοκρατία δυτικού τύπου, με απρόσωπους κανόνες΄αντίθετα, είναι εξαρτημένοι, αλλά όχι απόλυτα, από άλλες εξουσίες, την πολιτική, τη στρατιωτική, την οικονομική.

Μπορεί όλα αυτά να εκληφθούν ως σημάδια ενός ανολοκλήρωτου εκσυγχρονισμού. Μπορούν, όμως, και να διαβαστούν ως ενδείξεις μιας επώδυνης διαδικασίας ανάπτυξης, μιας μικρής γωνιάς μιας υπανάπτυκτης οικονομικά αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής, που σε λιγότερο απο δύο ααιώνες έφτασε να μοιάσει κάπως, φτιασιδώνοντας και εξιδανικεύοντας αδυναμίεςτης, στο είδωλό της, τη Δύση.

Ίσως αυή η διτή εικόνα αποδίδει και τη σημερινή μας κατάσταση. Μια χώρα γεμάτη δυνατότητες και αδυναμίες, αδυναμίες και δυνατότητες, στην εκπαίδευση όπως και σε πλείστα άλλα πεδία.