Είχα στο μυαλό μου πολύ καιρό να γράψω τις ελεγείες. Η Ελλάδα περνούσε δύσκολες στιγμές, και ήταν σαν να προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο που θα περνούσε. Η χώρα έχει κάνει άλματα, αλλά περνώντας από την τρομακτική διαφθορά στη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να σκεφτούμε ότι μια απλή «συγκυρία» κόστισε σαράντα χρόνια κατοχής της μισής Κύπρου και στην Τουρκοκρατία τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Τα λάθη δεν διορθώνονται πάντα. Και ότι οι Έλληνες είναι Έλληνες, γιατί μίλησαν και σκέφτηκαν στην ίδια γλώσσα και γιατί αναγνώρισαν στη μακρά μας ιστορία την ανάγκη για το «εὖ ζῆν». Κάτι που προέρχεται από τη γνώση, τη σκέψη, την εμπειρία. Και στις δύσκολες στιγμές το ατομικό και περιφερειακό συμφέρον αντικαταστάθηκε από την ενότητα, όποτε πραγματικά πετύχαμε να αντιμετωπίσουμε τις κοινές απειλές. Η Ελλάδα παραμένει για μένα μια άπιστη ερωμένη, και εγώ, σαν ερωτευμένος, της είμαι ακόμα πιστός, γιατί την αγαπώ αφόρητα.
(Κείμενο από την Εισαγωγή.)