Η "Σκοτεινή ρίζα" είναι ένα σχήμα μεταφοράς για την ψυχική ενδοχώρα που αποθηκεύει το βίωμα και δίνει τις πρωταρχικές φόρμες στην εμπειρία.

Στη διαδικασία αυτή, η ηθική και ψυχολογική δομή του προσώπου είναι το αναπόφευκτο φίλτρο, γι` αυτό ο λυρισμός είναι το σταθερό γνώρισμα της ποίησης, που ρέει εσωτερικά ή, για να χρησιμοποιήσουμε την εικόνα του Γιώργου Σεφέρη, σαν το ψάρι που βλέπουμε να κυλά στην αυγινή γαλήνη της θάλασσας.

Γίνεται φανερό ότι ο όρος λυρισμός, έτσι όπως τον χρησιμοποιούμε, δεν είναι γραμματολογικό κριτήριο που ταξινομεί την ποίηση σε παραδοσιακή και μοντέρνα, αλλά όρος της ποιητικής διαδικασίας.

Ο λυρισμός ποτέ δεν αποξενώθηκε από την ποίηση, παρά τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην πορεία της και που δεν ήταν λίγες ούτε ασήμαντες, μέσα στους αιώνες, αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχαϊκή λ.χ. περίοδο του λυρισμού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι ρήξεις είναι οι μεγάλες ταχύτητες της συνέχειας.