«Κρατάνε ομήρους στο Ολυμπιακό Χωριό. Έλα γρήγορα».

 […]Πηγαινοερχόμασταν απ’ το μπαλκόνι στην τηλεόραση του σαλονιού κι αναρωτιόμασταν πού ήταν εγκατεστημένη η κάμερα που τραβούσε όσα εκτυλίσσονταν μόλις είκοσι ή τριάντα μέτρα πιο πάνω από εκεί όπου βρισκόμασταν. Οι εικόνες δεν έδειχναν τίποτα που να μην μπορούμε να το δούμε και μόνοι μας σκύβοντας λίγο, κι ωστόσο όλα έμοιαζαν διαφορετικά στην οθόνη. Οι εξηγήσεις που μετέδιδε το δεύτερο γερμανικό κανάλι μάς έδιναν κάποια στοιχεία: τον άντρα με το λευκό καπέλο τον αποκαλούσαν Ίσα, ήταν ο αρχηγός του παλαιστινιακού κομάντο Μαύρος Σεπτέμβρης, που είχε επιτεθεί στο κτίριο του Ισραήλ στις τεσσερισήμισι τα χαράματα. Ένας άντρας είχε σκοτωθεί, ο πρώτος νεκρός Ισραηλινός, τον είχαν πετάξει μπροστά στην είσοδο του αριθμού 31, λίγο πριν γεμίσουν το μέρος προκηρύξεις με τα αιτήματα της τρομοκρατικής ομάδας. Ζητούσαν την απελευθέρωση διακοσίων τριάντα τεσσάρων Παλαιστινίων, καθώς και της Ουλρίκε Μάινχοφ και του Αντρέας Μπάαντερ, απειλώντας να εκτελέσουν τους ομήρους.

Ο Ζαν Ματέρν ήταν επτά ετών το 1972, τη χρονιά που έντεκα Ισραηλινοί αθλητές εκτελούνται εν ψυχρώ στο Μόναχο. Το μυθιστόρημα συνδέεται με ένα συλλογικό συμβάν, τους Ολυμπιακοί Αγώνες και με ένα προσωπικό συμβάν. Η λογοτεχνία συμπληρώνει εδώ το έργο του ιστορικού με τη συναισθηματική ένταση που απουσιάζει από τα βιβλία ιστορίας, καθώς ο κεντρικός ήρωας ζει μια ιστορία πάθους, στο περιθώριο των τρομερών γεγονότων.