Ἡ διαμάχη τοῦ ΙΔ΄ αἰώνα παραμένει ζωντανή μέχρι τίς μέρες μας. Τό σχολαστικό πνεῦμα τῆς νέκρωσης τῆς θεολογίας καί τῆς ἐν γένει ἀπόρριψης τῆς ἡσυχαστικής Παραδόσεως διαπνέει τόσο τήν Δύση ὃσο καί την Ἀνατολή. Μποροῦμε, λοιπόν, νά τονίσουμε τήν ὓπαρξη δύο ρευμάτων. Τοῦ ἀνθρωπισμοῦ διαφόρων ἀποχρώσεων καί τοῦ Θεανθρωπισμοῦ ὡς βιβλικοπατερικῆς ἀπάντησης. Τό διάφορο ὑπόβαθρο τῶν δύο ρευμάτων δέν εἶναι πάντοτε εὒκολο νά ἐντοπισθεῖ, καθότι κινοῦνται στά ἲδια θεολογικά καί ἐκκλησιαστικά πλαίσια καί φαινομενικά ἐμμένουν στήν ἲδια παράδοση.
Ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 συγκλήθηκε γιά θέματα πού ἀφοροῦσαν στή σωτηρία τῶν πιστῶν ἀφοῦ οἱ κακόδοξοι μείωναν τή δυνατότητα σωτηρίας καί θεώσεως τῶν πιστῶν καίἀπέκλειαν τήν ἐλπίδα ὁλοκληρώσεως καί συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στή μακαρία ζωή τῆς θεότητας. Συνεπῶς ἀφοροῦσαν τῆν Οἰκουμενική Ἐκκλησία, ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις του ἒγιναν δεκτές ἀπό ὃλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 ἐνσωμάτωσε σέ μιά ἑνότητα ὃσα γράφτηκαν σποραδικά ἀπό τούς ἂλλους θεολόγους, ἀλλά καί ὃσα φαινόταν ἀμφιβόλου ὀρθοδοξίας ἢ ἐπιλήψιμα στούς κακοδόξους, τά μεθερμήνευσε μέ εὐσεβέστερη διατύπωση θεοσόφως. Τά ἐπεξεργάστηκε ὣστε νά ἀποτελοῦν ἓνα πραγματικά ἀριστούργημα δογματικῆς θεολογίας. Ἡ ἀλήθεια πού παρήχθη στή Σύνοδο τοῦ 1351 καί αἰώνια εἶναι καί ὑποχρεωτικό χαρακτῆρα ἒχει, ἀφοῦ χωρίς αὐτή διακυβεύεται ἡ σωτηρία πού ἢδη βιώνεται στήν Ἐκκλησία. Τό δόγμα εἶναι σωτήριο καί ἒγινε διδασκαλία σώζουσα τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καί ὑπ᾽ αὐτή τήν ἒννοια λειτουργεῖ ἀνά τήν οἰκουμένη.