«Σε λίγο θα σταματήσω να γράφω. Θ’ αφήσω το χέρι σου και θα προχωρήσω, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω. Δε χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα μπροστά μου θα σε βλέπω. Πάντα θα βαδίζω στους άγιους τόπους όσων ζήσαμε και μοιραστήκαμε. Πάντα εσύ θα είσαι το μέτρο των πραγμάτων μου, ο καθρέφτης που θα με δείχνει στις αληθινές μου διαστάσεις, που θα αποκαλύπτει τις χάρες και τα κουσούρια μου. Και πάντα θ’ ακούω τη φωνή σου. Δε γίνεται διαφορετικά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άνθρωπός μου».

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθοπλασία. Είναι η αληθινή ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ, κατάλαβαν βαθιά ο ένας τον άλλο κι έζησαν ευτυχισμένοι. Σήμερα δεν είναι πια μαζί. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία, αφού δε θα χωρίσουν ποτέ. Έτσι συμβαίνει με τις μεγάλες αγάπες: είναι άτρωτες. Ακόμα και απέναντι στον θάνατο.