Ο Σφυρίδης φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα που απασχολούν έντονα ή και διχάζουν την κοινωνία, όπως είναι η ευθανασία, οι μεταμοσχεύσεις οργάνων, οι ασθενείς του έιτζ, η παθογένεια του συστήματος υγείας, τα ναρκωτικά και ο κανιβαλισμός των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Έτσι, η πεζογραφία του δεν εξαντλείται σε μια απολαυστική, απλώς, διήγηση ιστοριών ─ χάρισμα και γνώρισμα της γραφής του, έτσι κι αλλιώς ─, αλλά ενδυναμώνεται με τη χρησιμότητα του θέματος και την υψηλή κοινωνική ευθύνη, κάτι που συναρτάται, πιθανότατα, με τη θετικιστική και την ανθρωπιστική ματιά του γιατρού Περικλή Σφυρίδη.

 Θ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, περ. Νέα Εστία 1813 (Ιούλ.–Αύγ. 2008)

 Ο Σφυρίδης δεν νεωτερίζει και, καθώς προχωρούν τα χρόνια, μας δίνει όλο και πιο ενδιαφέροντα διηγήματα, που προβάλλουν ακόμη σημαντικότερα σε εποχή πεζογραφικής πληθώρας μεν, ωστόσο ξηρασίας. Ο Π. Σφυρίδης είναι ένας από τους ελάχιστους που ανθίσταται στην εκπόρνευση του διηγήματος.

 Μ. ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟΥ, εφ. Η Εποχή, 17.2.2002.

[…] Ο Σφυρίδης δεν υποφέρει την άθλια μεταχείριση του άλλου ανθρώπου. Αυτό είναι το κριτήριο με βάση το οποίο η καθημερινή ζωή είναι θετική ή αρνητική, παιγνιώδης ή εφιαλτική. Με ήρεμη φωνή, κρατημένη μακριά από τεχνητές εξάρσεις, με λιτότητα και καθαρότητα αφήγησης, ο Σφυρίδης μάς προσφέρει αληθινή λογοτεχνία, σπουδαία λογοτεχνία.

Π.ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,  περ. Εποπτεία 133 (Απρ. 1988)