Γράμμα σε μια φοιτήτρια

Γέμισα πια απ’ τον αέρα σου

Με έπνιξε το βλέμμα σου

Και τι κρίμα που η πατρίδα σου με όριζε σαν ξένο

Η μορφή σου απροσδιόριστη

Και μόνο απ’ τις σκιές που αφήνεις πίσω σου

μαντεύω τα ψήγματα του πόνου σου.

Αψήφησες τις ρωγμές σου, σ’ αψήφησαν κι αυτές

Κι ίσως γι αυτό είσαι ακόμα ζωντανή

Όμως τι κι αν μπορείς και περπατάς;

Τι κι αν ουρλιάζεις τα τραγούδια που λέγαμε τότε;

Αφού από συνήθεια περπατάς και τραγουδάς από συνήθεια

Από συνήθεια κλαις και από συνήθεια προσκυνάς

Ποιο έρεβος στέκει πάνω στις δάφνες και σε ντύνει με σιωπές;

Μας τυφλώσανε και είπαμε ευχαριστώ

Κι αν επιβιώσαμε, πού να ‘σαι τώρα;

Στις ξέρες που μας φέρνει η εγκατάλειψη

Μας ξερνάει η πόλη μακριά απ’ τα σοκάκια της

Και ‘συ ξεχύνεσαι στη νύχτα να κοπάσεις τις μνήμες σου

Μα θα σε κυνηγάνε για μια ζωή κι άλλο τόσο

Θα σε καρφώνουν

Και θα ξυπνάς απ’ τη νάρκη σου πριν πέσεις ξανά.

Ήταν η απουσία ή η αποτυχία που μας απογοήτευσε;

Ποιος ξέρει...

Λυπάμαι μόνο που τον πιο αργό θάνατο

τον επιβάλλαμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Θα ήθελα να σε ξαναδώ, τυχαία, έξω από κάποιο σινεμά

ή σε κανένα στέκι που συχνάζαμε

Δεν θα ‘χω βέβαια κάτι να σου πω

Αλλά θα μπορώ ακόμα να σε κοιτάω ατέλειωτα

Α, έχω ακόμη τη φωτογραφία που μου ‘χες δώσει

Έχει ξεθωριάσει πλέον

Έχει μείνει ένα ανατριχιαστικά κυνικό άσπρο

Ξεθωριάσαμε

Χαιρετισμούς στα παιδιά του Δεκέμβρη…………..