“Το φαινόμενο αυτό του φωτός είναι αρκετά σπάνιο, γιατί προκειμένου να συμβεί απαιτείται καθαρή ατμόσφαιρα με ήρεμα αέρια στρώματα. Η εικόνα της δύσης που βλέπουμε δεν είναι πραγματική. Ο Ήλιος έχει ήδη δύσει και αυτή η εικόνα του φωτεινού δίσκου που ακουμπά στον ορίζοντα προτού εξαφανιστεί, δημιουργείται από τις ακτίνες του που διαθλώνται μέσα από τη γήινη ατμόσφαιρα και αποκτούν καθοδική πορεία, με αποτέλεσμα να μας φαίνεται ότι ο Ήλιος είναι ψηλότερα από τη θέση στην οποία πραγματικά βρίσκεται. Το μπλε χρώμα σκεδάζεται περισσότερο από τα άλλα και δεν φτάνει σχεδόν ποτέ στα μάτια

μας. Γι’ αυτό, συνήθως, τα τελευταία ορατά χρώματα στη δύση είναι κοκκινωπά. Όταν όμως είναι ευνοϊκές οι συνθήκες ο παρατηρητής μπορεί, με λίγη τύχη, να δει μια σαφή πράσινη ή πολύ σπανιότερα μια μπλε φωτεινή λάμψη τα τελευταία δευτερόλεπτα προτού ο Ήλιος χαθεί από τον ορίζοντα”.

Κάθισε έτσι για λίγο ακόμα, δίπλα τους, με το Πήλιο απέναντι να ανάβει τα φωτάκια του σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου. Δεν ήθελε να κοιμηθεί· ήθελε να βγει από το δωμάτιο έγκαιρα και να περπατήσει ξανά ως την αμμουδιά, στο φως της Ανατολής».