Ξάπλωσαν χωρίς τις μάσκες. «Πού έχεις κρυμμένο το μπλε λουλούδι;» τη χάιδεψε ψιθυρίζοντάς της στο αυτί. Κούρνιασε στην αγκαλιά του και δεν μιλούσε. «Θα μ’ αφήσεις να το μυρίσω;» τη φίλησε γλυκά. Αυτή τραβήχτηκε. «Δεν είναι εδώ. Το έχω στο κανονικό σπίτι, καταμεσής στο σαλόνι» είπε αυστηρά. Και οι δυο γνώριζαν ότι δεν υπήρχε κανονικό σπίτι.

Μέσα στους τόπους της κανονικότητας που συνήθως ζούμε –με τα ωράρια, τις υποχρεώσεις για τα σχολεία των παιδιών, τα πρόστιμα για την παράνομη στάθμευση– εδώ κι εκεί βρίσκονται θύλακες για ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα.

Σ’ έναν τέτοιο χώρο μιας άλλης ζωής, όπου το όχι μπορεί να είναι ναι, και το ναι όχι, ένας συγγραφέας που μπήκε εκεί για να γράψει ένα βιβλίο κατά παραγγελία, παρασύρεται στη δίνη ενός χορού μεταμφιεσμένων.

Η έξαψη είναι μεγάλη: ποιο ενήλικο άτομο δεν θα ’θελε να παίξει με το μυστήριο, να αισθανθεί για λίγο ή για πολύ σαν την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων; Αλλά και κινδυνώδες: μια μεταμφίεση είναι έτσι κι αλλιώς ένα παιχνίδι με τα όρια, αυτός που τη χρησιμοποιεί μπορεί να μπερδευτεί, να μείνει μετέωρος ανάμεσα στο κυρίως έργο και το διάλειμμα.

Τι θα συμβεί λοιπόν όταν έρθει η ώρα να βγουν οι μάσκες; Αν τα πρόσωπα που θα φανερωθούν είναι άλλα από αυτά που κρύφτηκαν μέσα στη ζάλη του χορού; Και τι μπορεί αυτό να σημαίνει; Τι γίνεται σ’ ένα λούνα παρκ με ξύλινα ζωάκια και μαγνητοφωνημένες φωνές όταν κελαηδήσει ένα αληθινό πουλί;