Μολιέρου Δον Ζουάν, Ρακίνα Φαίδρα, Μαριβώ Οι ψευδοεξομολογήσεις, Μπωμαρσαί Οι γάμοι, του Φίγκαρω, Μπωντλαίρ Τα άνθη του κακού, Ζιονό Ο μύλος της Πολωνίας, Κάφκα Ο Πύργος, Μισίμα Ο ναός τον Χρυσού Περιπτέρου, Ουάιλντ Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ. Την λογοτεχνική νεωτερικότητα την διατρέχει ένα παράξενο ζευγάρι: ο διαστροφικός και η γυναίκα, αμφότεροι ως παρτεναίρ ενός υπερβατικού σεναρίου.

Η ψυχανάλυση, εν προκειμένω κληθείσα να συντελέσει πρωτίστως στην συνήχηση του λογοτεχνικού κειμένου παρά να “εφαρμοσθεί” απ’ αυτού, μας επιτρέπει να σκιαγραφήσουμε το μέτρο του εν λόγω συμβάντος: ωσάν, μέσω ενός μεταφυσικού δεσμού, ο οποίος αποκτά το νόημά του εκ της γνώσεως του φροϋδικού ασυνειδήτου, το έπος της διαστροφής να ευρίσκεται συνδεδεμένο, και τρόπον τίνα συνένοχο ή αλληλέγγυο, με την φροϋδική γυναίκα εν τω γίγνεσθαι.

Τι είναι εκείνο το οποίο δίδει στον διαστροφικό -υπό την θεολογική και ακολούθως την ψυχαναλυτική σημασία του όρου- το δικαίωμα θέασης επί της γυναικός και δυνατότητας “σκηνοθεσίας” της θηλυκότητας;

Με ποιον τρόπο το πλέον διχασμένο υποκείμενο δύναται να καταστεί, λόγω της ιδίας του της αγνοίας, τόσο αποκαλυπτικό και διαυγές, ως προς την γυναίκα εν τω επιθυμείν, για την οποίαν ο Φρόυντ απλώς ανέδειξε το πεπερασμένο της ψυχαναλυτικής ερμηνείας;