Με λένε Έκτορα. Το όνομά μου έχει κάτι το ηρωικό, θυμίζει το γνωστό ομηρικό ήρωα, αλλά εμένα παλιά δε μου άρεσε καθόλου. Νόμιζα πως έσερνε τη μοίρα του ηττημένου μαζί του και πως αυτή ήταν και η δική μου μοίρα.

Για πολύ καιρό άφησα αυτήν την ιδέα να κυβερνά τη ζωή μου. Και τώρα θέλω να αλλάξω, κουράστηκα να ντρέπομαι για τον εαυτό μου, κουράστηκα να σέρνω το παρελθόν σαν άταφο πτώμα πίσω μου. Αναρωτιέμαι ποιος είμαι και αυτό είναι κάτι που δε μάθω ποτέ αν δεν αντικρίσω πρώτα με θάρρος το αυτό που ήμουν.

Θα σας διηγηθώ τα όσα ως τώρα έζησα με άξονα το θέατρο και την πορεία μιας μεγάλης ηθοποιού, που είναι αδερφή της μητέρας μου. Με άξονα παραστάσεις μαγευτικές, δραματικές και συγκινητικές, με μουσικές, κουστούμια άλλων εποχών, χρώματα, με όμορφα λόγια, με χειροκροτήματα και με βαριές σιωπές. Για μένα ορόσημα ήταν οι ήρωες των έργων, με τα δικά τους δράματα έντυνα τη ζωή μου. Όσο όμως το θέατρο με συγκλόνιζε, τόσο η ζωή που ζούσα ήταν άδεια, σαν μια σειρά παραστάσεων, που δόθηκαν μπροστά σε άδεια καθίσματα και πήγαν χαμένες.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν. Τότε που ήμουν ακόμη παιδί.

Μια ιστορία για δύο αδερφές πολύ όμοιες και πολύ διαφορετικές, για μια παιδική φιλία που ίσως ήταν έρωτας, για τη μαγεία του θεάτρου και τη δύναμη των κλασικών έργων και πάνω από όλα για την πορεία ενός νέου ανθρώπου που μέσα από οικογενειακά μυστικά ψάχνει απελπισμένα τον εαυτό του.