Η ρευστότητα και οι αμφισημίες του 21ου αιώνα έχουν προσανατολίσει την εκπαίδευση σε στόχους αποδοτικότητας και κερδοφορίας, μετατρέποντας τους μαθητές σε καταναλωτές ομογενοποιημένης γνώσης. Ο επιστημονικός κλάδος της Διδακτικής καλείται να ορίσει ποιοτικά κριτήρια για την ατζέντα της εκπαίδευσης, με ορίζοντα μια στοχαστική, οραματική και φιλοσοφημένη θεώρηση του κόσμου.
Η συγγραφέας επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τους όρους μαθησιακής εμπειρίας της νέας γενιάς περιγράφοντας διδακτικές προσεγγίσεις που απομακρύνονται από νομοτέλειες, άκαμπτα θεωρητικά σχήματα και βέβαια συστήματα εξήγησης. Προτείνει καινοτομίες που βασίζονται στη συνεργασία, ευνοούν τις οριζόντιες σχέσεις οικοδόμησης της γνώσης σε ευρέα γεωγραφικά πεδία και ενδυναμώνουν την προσωπικότητα του μαθητή, βοηθώντας τον να κατανοήσει τον κόσμο και τη θέση του σε αυτόν. Εδώ ο εκπαιδευτικός - χωρίς να παραιτείται από την επιδίωξη ευημερίας και προόδου - δίνει προτεραιότητα στον κριτικό στοχασμό, στην ενσυναίσθηση και στο ενδιαφέρον για το καλό της ανθρωπότητας. Μετασχηματίζει τις αβεβαιότητες σε ευκαιρίες για τους μαθητές, αλλά κάνει και ο ίδιος βήματα προς την επαγγελματική του χειραφέτηση.