Η ενασχόληση της Πηνελόπης Δέλτα με τη συγγραφή ξεκίνησε τυχαία. Τα πρώτα της κείμενα δεν πέρασαν απαρατήρητα, κι επιπλέον οι δημοτικιστές της εποχής τής χρωστούσαν πολλά, τόσο για την ηθική, όσο και για την οικονομική της υποστήριξη. Έτσι, αφενός, της συμπαραστάθηκαν ουσιαστικά με συζητήσεις, συμβουλές και ουσιαστική βοήθεια, αφετέρου η ίδια εργάστηκε με συνέπεια και επιμονή. Πέτυχε, τελικά, να εξελιχθεί σε μια από τις πλέον σημαντικές ελληνίδες συγγραφείς. 

Εξάλλου, ο Ίων Δραγούμης είχε, εκ προοιμίου, σφραγίσει την πνοή και το νόημα του έργου της, έχοντάς της εκμυστηρευτεί πως «Ὅ,τι καὶ νὰ κάνεις, ὅ,τι καὶ νὰ κάνω, οἱ ψυχές μας εἶναι ἕνα». Τα λόγια αυτά η Δέλτα μετουσίωσε σε πράξη και γραφή, καθώς η φασματική «μούσα» της θεματικής της παρέμεινε από την αρχή μέχρι το τέλος ο Ίων. Η ψυχική εγγύτητα με τον αιωνίως αγαπημένο δεν εξασθένησε ούτε μετά την απομάκρυνση του Ίωνα, όπως το έργο μαρτυρά. Η πνευματική του συγκρότηση, η πολιτική του δράση, το βαθύ του ενδιαφέρον για την παιδεία και τη δημοτική γλώσσα έγιναν για την Πηνελόπη οδοδείκτες στον βίο και στο χαρτί. Αποφάσισε να εγκαταλείψει μόνο αφού είχε ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της, αφήνοντας κληρονομιά ένα κραταιό συγγραφικό έργο. 

Ορισμένα από τα κείμενά της, έως τώρα άγνωστα, δημοσιεύονται συγκεντρωμένα εδώ για πρώτη φορά. Παρουσιάζουν μια Πηνελόπη Δέλτα διαφορετική από αυτή που έχουμε ήδη γνωρίσει και κυρίως αναδεικνύουν τις συνθήκες που έζησε η γυναίκα, ο άνθρωπος, η πολίτης.