Στο νέο του βιβλίο Άννα Βέρα ο Χρήστος Χρυσόπουλος επιχειρεί μια διπλή σύζευξη. Από τη μια μεριά, οι ιδιότητες του συγγραφέα και του φωτογράφου συνδυάζονται σε ένα «ανοιχτό» ποιητικό κείμενο που, φέρνοντας σε επαφή λόγο και εικόνα, ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και τον εσωτερικό συλλογισμό. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο Χρυσόπουλος συμπλέκει στοιχεία της δικής του προσωπικής μνήμης με την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που γνώρισε σε ένα ταξίδι, προσεγγίζοντας τη διεργασία της ενσυναίσθησης: με ποιον τρόπο κατασκευάζουμε τον αληθινό εαυτό μας προσομοιώνοντας διαρκώς τον άλλο. Επινοώντας μια ιστορία γύρω από ένα υπαρκτό –μολονότι άγνωστο– πρόσωπο, ο Χρυσόπουλος επιστρέφει στη συνείδηση των πρωταρχικών συστατικών της ανθρώπινης συλλογικότητας: τη μνήμη, την απώλεια, τη λήθη και την αναγνώριση της δυνατότητας να συνδεθούμε με τον άλλο.

«Πριν από μερικά χρόνια έζησα για λίγο σε ένα παράξενα σκοτεινό σπίτι στην Ουγγαρία. Επισκέπτης στον ίδιο χώρο όπου είχε ξοδευτεί μια άλλη ζωή. Ονομαζόταν Άννα Βέρα και βρήκα μερικές φωτογραφίες της αφημένες σε ένα συρτάρι. Ερήμην της, μετά τον θάνατό της, μου είχε προσφέρει τη φιλοξενία εκείνη που μόνο οι απόντες μπορούν να προσφέρουν. Επιστρέφοντας από εκεί, έφερα μαζί μου κάποιες εικόνες και τους ήχους μερικών παράξενων λέξεων. Ένα είδος σουβενίρ. Όπως το όνομα Άννα Βέρα, που είναι την ίδια στιγμή γνωστό και άγνωστο. Καιρός να ανταποδώσω τη φιλοξενία στην Άννα Βέρα. Καιρός να επινοήσω τη δική της ζωή».