Η γοητεία αυτών των μικρών, ιδιόρρυθμων ποιημάτων εστιάζεται στην πυκνότητα του νοήματος και στην εικονοποιητική δύναμη. Μόλις δεκαεπτά συλλαβές επαρκούν στην αναδίφηση ενός άκρατου λυρισμού με προέλευση τη μεσαιωνική ιαπωνική θυμοσοφία και με σταθερό αποδέκτη τον ευπροσήγορο αναγνώστη, ήδη από τον 16ο αιώνα έως σήμερα.

Στα 59 χαϊκού της προκείμενης συλλογής αναδεικνύεται μια «ταυτότητα», όχι μόνον χάρη στη στιχουργική αυτοπειθαρχία τους αλλά, περαιτέρω, στη λιτή στοχαστική διάθεση, στη φυσιολατρική εκζήτηση, στη συγκίνηση που γεννιέται αυτοστιγμεί και διαρκεί.

Από τη σκέψη
ώς την παρεξήγηση
μια λέξη δρόμος.

Βραδιά για Σαίξπηρ!...
Τριπλό το κύμα πάλι,
ανάμεσά μας.

Ξεχνάς τις ρίζες,
όταν σε πάρει αγέρας,
άμοιρο φύλλο!