Η λέξη "αυτή". Δηλαδή τώρα, τούτη τη στιγμή. Η νύχτα απόψε, καθώς αναπνέουμε.
Αντί όμως η αναγνωστική επίγευση να αφήνει την πικρία ενός εγχειριδίου χρηστικής αντιμετώπισης του τώρα - μιας άλλοτε μονοσήμαντα απεγνωσμένης και άλλοτε ιδεολογικά στρατευμένης περιγραφής του νερού μέσα στο οποίο πνίγεται η αστική συνύπαρξη -, η τελική εκτίμηση είναι πως το νήμα της αγωνίας που ενώνει τους δεκαεννιά συγγραφείς μπορεί μεν να ανατέμνει περιστασιακά την απόγνωση, ακόμα και να ενδίδει κατά τόπους στην καταγγελτική οργή, αλλά δεν εγκαταλείπει την προαιώνια ανάγκη της λογοτεχνίας, την υποστασιακή ανάγκη κάθε λογοτέχνη για κατανόηση του αινίγματος που είναι η ανθρώπινη συνύπαρξη - εντός ή εκτός της κρίσης, αυτή τη νύχτα ή όλες τις νύχτες -, δεν εγκαταλείπει το πανανθρώπινο και διαχρονικό, το ξεγυμνωμένο από επικαιρικότητα και γεωγραφία ερώτημα του τι σημαίνει να είμαι άνθρωπος και να ζω στον ίδιο χωροχρόνο με άλλους ανθρώπους.
Ένα είδος ανθρωπολογικής άσκησης, εντελώς συγκινητικής για τους καιρούς πολυσχιδούς απόσπασης όπου ζούμε, μια άσκηση ανθρωπινότητας που άλλο σκοπό, άλλο προορισμό, άλλο τέλος δεν μπορεί να έχει παρά την ένωση της πολυφωνίας σε μία φωνή η οποία παλεύει να κατανοήσει την πολυφωνία. Την πολυφωνία: την αρχέγονη και μελλοντική, τη γενεσιουργό και αυτοφαγική, την τερατώδη και υπέροχη αυτή κατάσταση που είναι το συνυπάρχειν.
Εισαγωγή / Δημήτρης Τανούδης
Νάσια Διονυσίου, "Ανάποδα"
Ιφιγένεια Τζιούφα, "Κλουβιοκέφαλοι"
Αλέξανδρος Βενέρης, "Ένας κοιμώμενος"
Μαρία Ρασσιά, "Όταν αλλάζουν τα σεντόνια"
Αθηνά Δασκαλάκη, "Τα καλά τους"
Κατερίνα Καρσιώτη, "Σώμα Υπό το Μηδέν"
Τιτίκα Δημοπούλου, "Αστική κύστη"
Δημήτρης Αγγέλης, "Η λάμψη της"
Στέλλα Παρασχά, "Εθνική εορτή με σιγαστήρα"
Αντιγόνη Κοκκινάκου, "Καθώς χαίρονται"
Γιώργος Ξηροτύρης, "Εμιγκρές"
Μαρία Μανωλέλη, "Χέρι"
Γρηγόρης Καπίρης, "Αιθαλομίχλη"
Σοφία Αντωνακάκη, "Δέκα μέρες"
Πηνελόπη Μουρουζίδου, "Αίσθηση άδειου λεωφορείου"
Χρίστος Τσιαήλης, "Τα χνάρια στο αλεύρι"
Κατερίνα Χανδρινού, "Τα σημεία"
Βασιλική Μπρούσαλη, "Ξύπνημα"
Μελανία Δαμιανού, "Αγρύπνια"