Τα Κάρβουνα νοηματοδοτούν την ενέργεια της σκέψης και τη διάθεση παρατήρησης μα, το κυριότερο, την αναψηλάφιση της λεπτομέρειας στο βλέμμα. Ο ποιητής προτείνει εδώ την αποτύπωση του ελάχιστου, με στόχο απώτερο να προσεγγίσει το όλον. Η πραγματικότητα αναμειγνύεται ανάμεσα στα ολιγόστιχα ποιήματα της συλλογής με την εκζήτηση του σκεπτόμενου όντος: ένας χαμένος της δεκαετίας του ’60, ο ήχος του σκουπιδιάρικου, ο πλανόδιος πωλητής, η μεσόκοπη πόρνη, ο μογγόλος της γειτονιάς, τα αθηναϊκά χαμαιτυπεία, οι ομπρέλες των Πακιστανών… Το σύμπαν αυτών των εικόνων διαθλάται μέσα από την πένα του γράφοντος για ν’ αποκτήσουν μια διαφορετική, στοχαστική διάσταση.    

O φίλος μου ο τάδε

Αγιογράφος ετών σαράντα. Δηλώνει άθεος από χρόνια.

Τον επισκέφθηκα ένα μεσημέρι
στο σπίτι του
κάπου στα Κάτω Πατήσια.
Μια τρώγλη αληθινή ένας στάβλος
και το ενοίκιο ακριβό
για ένα τόσο άθλιο μέρος.

Τα έξοδα του σπιτιού
όπως και τα κατά καιρούς ψυχιατρικά νοσήλια
τα κάλυπτε ένα πενιχρό επίδομα από την πρόνοια
και η στήριξη κάποιων λίγων συγγενών και φίλων.
Για μια τέτοια βοήθεια ήταν
που ζωγράφισε για μένα και τον αδερφό μου
μια εικόνα του Ιησού Χριστού.

Στην εικόνα αυτή κάποιες φορές προσεύχομαι
κοιτάζοντας τα θλιμμένα μάτια του Ιησού
και το δεξί του χέρι
που από ένα μικρό λάθος
λείπει ένα του δάχτυλο.