ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΑΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ αυτοβιογραφίας. Η Άννα Αχμάτοβα μάς ξεναγεί στα τοπία της ζωής της που όλο και περισσότερο, καθώς περνούν τα χρόνια, τη βλέπει σαν το «όνειρο ενός άλλου», σαν «αντανάκλαση σ’ έναν καθρέφτη ξένο». Κάποια άλλη την έζησε στη θέση της, αφήνοντάς της, όπως λέει, ένα ψευδώνυμο. Από τη δόξα στην αφάνεια και στη διαπόμπευση, έζησε ανέλπιστα πολύ (76 χρόνια: 1889-1966), και παρά τις αντιξοότητες και την κακή της υγεία απέδειξε τελικά πως ήταν πολύ δυνατή. «Γνώρισα μεγάλη δόξα, έζησα τη μέγιστη ατίμωση και έχω πειστεί πως, στην ουσία, είναι ένα και το αυτό», έλεγε σαρκάζοντας.

Στις Ελεγείες του Βορρά τη βρίσκουμε ν’ ακροβατεί μεταξύ μνήμης και λήθης, σε διπλό ρόλο παρατηρητή και παρατηρούμενου. Οι αναμνήσεις της είναι αμοντάριστα πλάνα μιας ελλειπτικής αφήγησης... Ο «κύκλος» των επτά ελεγειών σχηματοποιήθηκε σταδιακά: 1921, 1940, 1942, 1945, 1955, 1958-1964.

Η ποιητική σύνθεση της Αννας Αχμάτοβα κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε μετάφραση-εισαγωγή-σχόλια της Ασπασίας Λαμπρινίδου

Δεν είχα ρόδινα παιδικά χρόνια...

Φακίδες, αρκουδάκια και παιχνίδια,
καλοσυνάτες θείες κι άγριους θείους, κι ακόμη
φίλους ανάμεσα στα βότσαλα του ποταμού.
Η ίδια εγώ, από την πρώτη αρχή
μου φαινόμουν όνειρο ή παραίσθηση ενός άλλου,
αντανάκλαση σ’ έναν καθρέφτη ξένο,
δίχως όνομα, σάρκα ή αιτία.
Ήξερα κιόλας τον κατάλογο των εγκλημάτων
που ’πρεπε να διαπράξω.
Κι έτσι, βαδίζοντας σαν υπνοβάτης,
μπήκα μες στη ζωή, την τρόμαξα.
Εμπρός μου απλωνόταν σαν το λιβάδι,
εκεί που κάποτε τριγύριζε η Περσεφόνη.
Μπροστά σε μένα την ανέστια, την αδέξια,
απρόσμενες πόρτες ανοίξαν
και βγαίναν οι άνθρωποι και φώναζαν:
«Ήρθε από μόνη της, ήρθε!». [...]