«Υπάρχει ένα παλιό ρητό στην Μπραν’Αρέδ: τα νερά δε χωράνε σε πιθάρι κι οι άνεμοι δε βάζουν χαλινάρι. Το λένε αυτό και για τους εαυτούς τους οι Αρεδίτες, πως είναι λεύτεροι σαν τους ανέμους και αστείρευτοι σαν τα νερά».

Όπως και η πένα της Χριστίνας Μαλαπέτσα: λεύτερη σαν τους ανέμους κι αστείρευτη σαν τα νερά, ικανή να παρασύρει τον αναγνώστη στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.

Δύο ιστορίες σε έναν κόσμο φαντασίας, μία στην ανεμοδαρμένη και άνυδρη Μπραν’Αρέδ κι άλλη μια στη στοιχειωμένη από τις ομίχλες Κέοθαχ Εΐλεαν. Δύο ιστορίες γεμάτες μυστικά, ίντριγκες, καθήκοντα, ερημιά και συντροφικότητα, τιμή και συμφωνίες. Συμφωνίες ικανές να αφανίσουν ολάκερους κόσμους.

Οι ιστορίες κι οι θρύλοι είναι γεμάτοι με πλάσματα και δαίμονες και πλανεύτρες μάγισσες που ζουν στις ομίχλες ή αλλόκοτα πλάσματα που ζουν στη θάλασσα και τραβούν τα καράβια στον βυθό, σκέφτεται η Μολέσσα καθώς πλησιάζει τις ακτές της ομίχλης. Και η ίδια δεν έχει επιλογή, όμως εσείς έχετε: Αν θέλετε να γνωρίσετε μερικά από αυτά τα πλάσματα, να ταξιδέψετε στους κόσμους τους, να γνωρίσετε τον πολιτισμό και τα έθιμά τους, να γελάσετε και να νιώσετε μαζί τους, να θαμπωθείτε από την ομορφιά και να κλάψετε για τους καημούς τους, δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

Είθε ο Τζαντέλ και ο Λεσούν, τα δίδυμα φεγγάρια τ’ ουρανού, να σας προστατεύουν.