Στο εικοστό έβδομο βιβλίο του συγγραφέα και ποιητή Κωνσταντίνου Μπούρα περιλαμβάνονται τετρακόσια δώδεκα δραματικά ποιήματα-λυρικοί μονόλογοι, παραταγμένα χρονολογικά, δίκην ποιητικού ημερολογίου, που επιστεγάζουν την εδώ και είκοσι επτά χρόνια ποιητική παραγωγή του.

Τι μπορεί να πει κανείς για το σώμα; Χωρίς Έρωτα υπάρχει ύλη; Χωρίς πνεύμα υπάρχει κίνηση; Οπαδός του μη μηχανιστικού μοντέλου ύπαρξης, ο μεσήλικας πλέον συγγραφέας αναζητεί το Άγνωστο πίσω από το πέπλο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης, διψάει για την Αλήθεια που είναι συνώνυμη με την Ωραιότητα. Κι ελπίζει όλα αυτά να μην είναι μάταια και να προοδεύσουμε επιτέλους επιφυλάσσοντας για τον άνθρωπο των σπηλαίων μια θέση στα μουσεία. Όσο για τεχνικές, σχολές, τεχνοτροπίες και υφολογίες, μπορεί να ανιχνεύσει πολλές ο επαρκής αναγνώστης (στον οποίο αφιερώνεται το βιβλίο αυτό). Όμως πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η ειλικρίνεια της φωνής που άλλοτε ψιθυρίζει κι άλλοτε κραυγάζει τους καημούς και τους πόνους της συλλογικής Ανθρώπινης Ψυχής.