«Εφεραν και μου ρίξανε πάνω στην κοιλιά ασβέστη, άσβεστο, έριξαν και νερό και το ‘σβησαν πάνω στο σώμα μου… Ημουνα δεμένος με τις χειροπέδες, κι απ’ τις χειροπέδες μ’ ένα σύρμα με σήκωσαν ψηλά ώστε τα χέρια μου πίσω όπως ήταν με τις χειροπέδες πήγαιναν έτσι και γινόμουνα κουλούρα, μια κουλούρα». Η μαρτυρία του Κώστα Κάππου, του ανθρώπου που βασανίστηκε όσο κανείς άλλος στη διάρκεια της χούντας.


Το Ιδρυμα της Βουλής εκδίδει ένα βιβλίο για την κοινοβουλευτική πορεία του Κώστα Κάππου από το 1974 μέχρι το 1990 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο που θα περιλαμβάνει: αναφορές του Τύπου από τότε που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ, ομιλίες και τοποθετήσεις του στη Βουλή, συνεντεύξεις βουλευτών του ευρύτερου πολιτικού φάσματος που θήτευσαν στη Βουλή το ίδιο διάστημα με εκείνον -ανάμεσά τους οι Σπύρος Καλούδης, Απόστολος Κακλαμάνης, Μιχάλης Βάθης, Κώστας Αλαβάνος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Στρατής Κόρακας, Κωστής Στεφανόπουλος, Μανώλης Δρεττάκης, Γιώργος Σουφλιάς, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Μαρία Δαναμάκη, Γεράσιμος Αρσένης.

Στο βιβλίο, που επιμελείται ο γιος του, Θανάσης Κάππος, και προλογίζει ο Απόστολος Κακλαμάνης, υπάρχει ένα σκαρίφημα της κοινοβουλευτικής του παρουσίας από τον παλιό κοινοβουλευτικό συντάκτη του «Εθνους» Κώστα Μάρδα, ένα σπάνιο χειρόγραφο του αείμνηστου κοινοβουλευτικού συντάκτη Γιάννη Διακογιάννη, αλλά κι ένα σημείωμα… έκπληξη.

Επίσης, φωτογραφικό υλικό από την κοινοβουλευτική θητεία του, από το προσωπικό αρχείο της οικογένειάς του, αλλά και από το φωτογραφικό λεύκωμα του Ντίμη Αργυρόπουλου «Η Βουλή των Ελλήνων, 1974-2006».

Καταγόμενος από αριστερή οικογένεια της Αργολίδας, οργανώνεται σε ηλικία 18 ετών στη νεολαία της ΕΔΑ. Σπουδάζει στην Ανωτάτη Βιομηχανική και εργάζεται ως λογιστής. Στη δικτατορία εξορίζεται στη Γυάρο και στη Λέρο. Το 1974, μέλος του γραφείου του Κ.Σ. της ΚΝΕ, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από το ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Τον ίδιο χρόνο εκλέγεται βουλευτής του ΚΚΕ και έκτοτε επανεκλέγεται ανελλιπώς μέχρι το μοιραίο 1989, όπου ο ενιαίος Συνασπισμός σχηματίζει κυβέρνηση με τη Ν.Δ. Τότε που ο Κώστας Κάππος ψηφίζει λευκό και τολμά να πει την άποψή του: «Είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Ν.Δ.».

Και διαγράφεται από το ΚΚΕ. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τον διαγράψει στη συνείδηση του αριστερού κόσμου τότε και σήμερα. Γιατί, όπως γράφει ο Φοίβος Προύντζος, ήταν: «Πρότυπο ήθους, υπόδειγμα συνέπειας στα πιστεύω του, κι όχι ένα οποιοδήποτε “όστρακο” κομματικού βυθού που η πατρωνία της παράταξής του ανέσυρε απ’ το πουθενά στον αφρό του δημόσιου βίου».

Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργαζόμενος στο ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του, μελετώντας και γράφοντας. Συνέχισε να στέλνει το μεγαλύτερο τμήμα της βουλευτικής του σύνταξης στην Κούβα και να ενισχύει το ΚΚΕ, αν και διαγραμμένος, παρά τις ενστάσεις και τις διαφωνίες που είχε στην πολιτική του.

Ο Γιάννης Διακογιάννης έγραφε το 2000 στα «Νέα»: «Λένε πως δεν υπάρχουν ονειροπόλοι στις μέρες μας. Είναι ο Κώστας Κάππος, πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, διαγραμμένος το 1989 από το κόμμα του διαφωνώντας για τη συνεργασία ΣΥΝ-Ν.Δ. Τελικώς, αν δεν έδινε τα χρήματά του στη χώρα όπου αγωνίστηκε ο Τσε Γκεβάρα και στο ΚΚΕ, αλλά τα έπαιζε στο Χρηματιστήριο αξιοποιώντας τις οικονομικές γνώσεις του, ίσως, με τα 40 εκατομμύρια που προσέφερε από το 1992 (200.000 δρχ. τον μήνα στην Αβάνα και άλλα τόσα στο ΚΚΕ), να ήταν σήμερα πλούσιος». Πέθανε το 2005 σε ηλικία 68 ετών, φτωχός αλλά πάμπλουτος σε ηθικές αξίες.

Ηταν ο μόνος πολιτικός που είχε κατακτήσει το προνόμιο να συμφωνούν με τους αγώνες του ακόμη και όσοι διαφωνούσαν με τις ιδέες του. Αγωνιστής σπάνιου ήθους, κομμουνιστής που κατόρθωσε το πρακτικά αδύνατο για τα δεδομένα της στενόμυαλης ελληνικής Αριστεράς, και μάλιστα μετά θάνατον: να βάλει τα διασπασμένα κομμάτια της να καθίσουν πλάι πλάι τρεις φορές: στην κηδεία του, στην παρουσίαση του βιβλίου «Η επανάσταση που έρχεται» και στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Παλιά Βουλή τον Οκτώβριο του 2012 για τη ζωή του και το πολιτικό-επιστημονικό του έργο.