Όπως ο Μπένγιαμιν, οι πέντε πρωταγωνιστές του ΑΕΡΟΠΛΑΣΤ αισθάνονται έκπτωτοι της μελαγχολικής ευρωπαϊκής κοινωνίας. Οι ιστορίες τους συνθέτουν μιαν αγωνιώδη περιπλάνηση σε τοπία της ηπείρου που εκτείνονται από το Ελσίνκι, την Αθήνα και τη Βαρκελώνη ως μια εναλλακτική κοινότητα στο μαγικό βουνό Μονσερράτ και το εξερευνητικό πλοίο Πραγματικότητα, όμως κυρίως ως τον βυθό των μεταξύ τους σχέσεων. Οι αφηγήσεις τους αλληλοσυμπληρώνονται, αποτυπώνοντας μια καθημερινότητα ορίων  Στο ﷽﷽﷽﷽﷽επιθυμί οριακών αποφοϳχαλινοκng like the Louvre did in 2012, andς that can achieve what demonstration can`’ive press? αλλά και οριακών αναθεωρήσεων: η Αντιγόνη, που αρνείται τον ρόλο της μητέρας εγκαταλείποντας το παιδί της, γίνεται η καταλυτική παρουσία στις ζωές των ανθρώπων που συναντά – ζωές όπου οι προσωπικές επιλογές συνδέονται με άλλους κύκλους αρνήσεων και εναντιώσεων σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία.

Άραγε, όσοι λαμβάνουν μιαν απόφαση σε καλύτερη μοίρα από όσους αρνούνται να λάβουν; Είναι δυνατόν ν’ αλλάξεις χωρίς να καταστρέψεις – ιδίως όσους αγαπάς; Και όσο για τα υπέροχα παραμύθια των παιδικών σου χρόνων, γίνονται επικίνδυνα όταν έρθει η στιγμή να τα πάρεις στα σοβαρά; Μέσα από μια διεύρυνση της συνθήκης εκτάκτου ανάγκης που πια περιλαμβάνει την επιθυμία να επιβιώσεις, να ερωτευτείς, να δημιουργήσεις, ως και ν’ αλλάξεις τον κόσμο, το ΑΕΡΟΠΛΑΣΤ είναι ό,τι απομένει όταν ο κόσμος σου έρχεται αντιμέτωπος με όλα αυτά.